Take off with Natarajan

 அலையின் தாகங்கள்

 ……………….

உன் அப்பாவின் கை பிடித்து கரையில் நின்ற உன் பிஞ்சு பாதங்களை

முத்தமிட்டு சென்ற அலை நானேதான் அன்று! …இன்றும் ..இன்னும்

ஓயவில்லை நான் !  கரை தொட்டு  பிஞ்சு   பாதம்

முத்தமிடும் தாகம் தீரவில்லை இன்னும் எனக்கு !

கடற்கரையில் மணல் வீடு கட்டி  குதூகலிக்கும் குழந்தையின்

கும்மாள  சிரிப்பு  கேட்கும் தாகமும் தணியவில்லையே  எனக்கு !

உன் மனதை தொட்டு நீ சொல் இப்போது… உன் பிள்ளையின்

பிஞ்சு பாதத்தை என்னை தொட விட்டாயா நீ ? கேட்டால்

சொல்வாய்  “எனக்கு எங்கே நேரம் கடற்கரை செல்ல” என்று  !

உனக்கு இல்லை நேரம் என்னைப் பார்க்க! …உன் பிள்ளைக்கோ

 நான்  யார் என்றே தெரியாது!

ஆனால் நான் மறக்காமல்  தினமும் கரை தொட்டு செல்கிறேன் உன்

பிள்ளையின்  பிஞ்சு  பாதம்  தேடி …ஓடி வருகிறேன் நாளும் உன்

பிள்ளையின் சிரிப்பை  நாடி !

அஞ்சுகிறேன்  நான் இப்போது … கரையில் தினம் தினம் முளைக்கும்

புதுப்புது அடுக்கு மாடி  கட்டிங்கள்  பார்த்து ! இப்படியே விட்டால்

 கடல் கரையே ஒருநாள் காணாமல் போய் விடுமோ ? …

கடல்கரை என்  கண் முன்னால் மறையும்  முன்னே கூட்டி வா உன்

பிள்ளையை கடற்கரைக்கு ஒரு நாள்.. உன் கை பேசிக்கும் , மடிக்

கணினிக்கும் சற்று நேரம் ஓய்வு  கொடுத்து !

வருவாயா நீ உன் பிள்ளையுடன்  ஒருநாள் என்னைப்  பார்க்க  ?

தீர்ப்பாயா  என் தீராத தாகத்தை சீக்கிரமே ?