K.Natarajan
Photograpah taken on 24/06/2019 at Chennai India ….T.Nagar
01/07/2019
discipline
வாரம் ஒரு கவிதை ….” கூட்டணி “
கூட்டணி
========
நேற்று வரை அரசியல் எதிரிகள் ! ஒரே நாளில்
தோழர்கள் …கூட்டணி என்னும் புது பெயரில் !
அரங்கேறும் தேர்தல் நேரம் இந்த கூட்டணி பந்தம் !
நிலைக்குமா இந்த பந்தம் ? வெறும் காகித ஒப்பந்தம் !
கூட்டணிக்கு சொல்வார் ஒரு காரணம் .. கூட்டணியின்
பிளவுக்கும் சொல்வார் பல காரணம் ! வாக்கு வங்கி ,
வாக்கு வங்கி, என்று சொல்லி வாக்கு வாங்கி விட்டு
தாக்கு தாக்கு என்று தாக்குவார் அதே வாக்கு வங்கியை
கூட்டணி முறிந்தவுடன் !
தேர்தல் நேரம்தான் கூட்டணி ….தேர்தல் முடிந்ததும்
தனி அணி என்றும் ஒரு கதை சொல்வார் !
கூட்டணிக் கூத்தில் தம்பி நீ ஒரு “கவுரவ
நடிகன் ” மட்டுமே ! மறக்காதே இதை நீ !
யாருடன் யார் கூட்டணி வைத்தாலும் உன்
கூட்டணி இருக்க வேண்டும் உறுதியாக
உன் வாக்கு யாருக்கு என்னும் தேர்வில் !
உன் கூட்டணி இருக்க வேண்டும் உன்
மனசாட்சியுடன் மட்டும் ! உன் வாக்கு உன் செல்வாக்கு !
தேர்தல் சந்தையில் விலைக்கு வரும் ஒரு
விளை பொருள் அல்ல அது !
உன் மனசாட்சி கூட்டணி தர வேண்டும் ஒரு
நல்லாட்சி உன் வீட்டுக்கும் நாட்டுக்கும் !
மறந்தும் எந்த மாய வலையிலும் நீ சிக்கிவிடாதே!
K.Natarajan
10/02/2019
Meet the Daredevil biker on Republic Day….2019
Captain Shikha Surabhi is the first woman to lead a formation of 36 men and 9 Royal Enfields of the Indian Army’s motorcycle display team on Republic Day.
She tells Rediff.com‘s Archana Masih how she made space for herself in a team that has never had a woman before.
IMAGE: Captain Shikha Surabhi is an officer in the Corps of Signals. She has also participated in three National Games. All Photographs kind courtesy Captain Shikha Surabhi 
It is after a long time that Captain Shikha Surabhi is getting two consecutive free days, and she is on her way to the railway station in New Delhi to pick up her father, an LIC agent in Bihar.
Her family is arriving to see her on Rajpath on the nation’s grand day when she will lead a formation of 36 men and 9 Royal Enfields of the Indian Army’s motorcycle display team on Republic Day.
She will stand on top of the bike for a distance of 2.4 kilometers to salute the President of India, the supreme comander of India’s armed forces. The bike will only be maouevered by her legs and will move at 22 to 23 km per hour.
The team called ‘Daredevils’ consists of 136 jawans, two male officers and 34 motorcycles.
She is the first lady officer to be part of the team.
Born in Arrah, Bihar and raised in Hazaribagh, Jharkhand, Captain Shikha learnt to ride a bike around her home as a girl and picked up serious biking after her first posting in Arunachal Pradesh.
She did a bike trip from Shimla to Ladakh over 8 days last year. “It brought strength to my arms and taught me how to handle rain, mud and difficult situations,” says the officer from the Corps of Signals who was encouraged by her commanding officer to be part of the Daredevils team.
Posted in Bathinda, Punjab, she volunteered to be part of the Daredevils team three months ago.
Selected after a month’s training in Jabalpur, Madhya Pradesh, the team has been undergoing rigorous practice for three months.
IMAGE: Leading a human pyramid formation that will be at the parade on Republic Day. Two male officers are leading other formations.
“My team members were initially worried about how they would teach me. They weren’t sure if I would be strong enough, but they now tell me I have learnt fast, perhaps faster than them,” says the officer who will soon complete four years of service in the army.
“It is tough to prove yourself. You have to put your mind and body to it, but they have accepted me as a Daredevil officer.”
“I have had some injuries, but thankfully nothing major,” she says over the phone from New Delhi.
The team arrived in Delhi on December 18 and has been practicing every day, rising at 3.30 am.
Not really nervous about the big day, her only concern is the chance of rain. Heavy rain can make the bike unsteady.
“Rain or no rain, we have to perform 100%.”
Captain Shikha’s main motivation to pursue sport and a career in the army was her mother, who is a sports teacher at a school in Ranchi.
“I am from a Hindi medium school and because of sports, I participated in three National Games,” she says.
Hand wrestling and kick boxing were her events. She was even part of the army’s mountaineering team that trekked to the Gangotri glacier in Uttarakhand.
“I wanted a job with some physical activity,” says Captain Shikha who earlier wanted to be an IPS officer but seriously considered the army as a profession while studying computer science in college.
“The armed forces are a very good profession for girls. You have respect within the army as well as outside.”
“It also gives you many opportunities like a life of adventure. I wanted to do something for the nation and nothing is better than the army.”
Her younger sister, who is in Class 12, wants to follow her in the armed forces while her brother is in Mumbai trying to pursue an acting career.
Such was the officer’s commitment to the Daredevils display on Republic Day that she and her fiancé, also a captain in the army, postponed their wedding from December to May.
Fiancé Captain Ankit Kumar will be there to watch the parade with his parents and has been her biggest pillar of support as far as biking is concerned.
He is immensely proud that she has worked hard and made space for herself in a team that up till now only comprised men.
As Captain Shikha Surabhi’s big day dawns, she is overwhelmed with the opportunity and the privilege given to her.
“I am too happy, nothing could beat this feeling but in life you should crave for the next thing — and there are more things to do ahead — for the country and myself.”
Source….. Archana Masih in http://www.rediff.com
NatarajanK
India Cracks Down Fake Food Videos: 5 Viral Hoaxes You Need To Keep in Mind….
How many times have you believed a video or a message you received without verifying its contents? I am guilty of doing this and can say that I have learnt my lesson.
While fake news and videos spread malice about all kinds of events, people and things, the FSSAI recently started a campaign to safeguard consumers against misinformation about food products in India.
To curb the spread of such content on social media, the government has instructed Google and Facebook to take down ‘false and malicious’ content that spreads wrong information about the safety and quality of food in India.
Here are 5-hoax warnings that have created panic among consumers:
1. Melamine in milk
Several news reports last year mentioned that the Food Safety and Standards Authority of India (FSSAI) CEO Pawan Agarwal had allowed the use of melamine in milk.
They spoke of a WHO advisory that ‘if adulteration of milk and milk products is not checked immediately, 87 per cent of citizens would be suffering from serious diseases like cancer by the year 2025 (in India)’.
A viral video shared by Rohit Borana on Facebook garnered a whopping 1.8 million views and was shared over 87,000 times.
Fact: FSSAI had ascertained that no such advisory was issued by the WHO at all. It appears that the report first appeared in one newspaper, and later was picked up by other newspapers. FSSAI and/or WHO was not even approached for clarifications.
Subsequently, as of November 2018, the advisory by which the messages were being circulated has been deleted.
2. HIV contamination in Frooti pack
I remember the scare this message caused. In 2013, a message was doing the rounds, allegedly from the Delhi police. It spoke about a worker adding his HIV/AIDS-contaminated blood to a batch of products and warned people to stay away from buying them.
Fact: The message turned out to be false. The Delhi police had neither sent it nor had such an incident occurred.
Subsequently, Parle Agro, the company, which manufactures Frooti, also issued a statement, which can be accessed here.
3. Plastic cabbage from China
There is a very high probability of your having seen this video and feeling enraged at the level of contamination in our fruits and vegetables.
A mobile video that emerged from Ambala in Haryana showed a man ladling colourful liquids in a large bowl of water and then shaping the substance to look like a “real” cabbage.
Several media houses picked up this story, and it invited outrage on the thought that a majority of the cabbage we were consuming was made of plastic and was being sneaked into the country from China.
Fact: A little bit of research revealed that the video was actually about wax food replicas used as displays outside restaurants in Japan. The video was also at least two years old and had Korean subtitles with a logo of SBS (Seoul Broadcasting System) and a dubbed voice-over.
4. Kurkure contains plastic
This is something I believed for the longest time after watching videos claiming that Kurkure contains plastic. PepsiCo, the company that manufactures Kurkure, had to legally take action and get a court order against Facebook, requiring the company to censor all posts linking the product to plastic.
Fact: Products like Kurkure are fried at a very high temperature to ensure their crispiness. A compound called acrylamide forms during the process of frying. Due to its presence, the final product burns when lit with a matchstick, also turning black due to the unburnt carbon particles. It does not, however, contain any added plastic.
5. Plastic rice
Social media platforms like Facebook and Twitter were rife with speculations about the prevalence of plastic rice in parts of Andhra Pradesh and Telangana. While there was no real evidence to show that plastic rice existed, there were several videos online with tips on how to verify whether or not the rice was real.
Fact: According to the Rice Traders Association, the cost of rice is cheaper than the cost of plastic rice. Also, all scrutiny in a scientific lab also proved that there is no such thing called plastic rice.
While the videos and messages will continue to pour in, it is imperative that we exercise caution as well as restraint while believing in them and spreading them among others.
You could also report such messages by doing the following:
- Register complaints via the app
2. To complain via e-mail
Write to grievance_officer_wa@support.whatsapp.com.
As informed and conscientious citizens, we should report content that is malicious, false or even derogatory rather than being a part of the problem.
(Edited by Shruti Singhal)
Source…….Vidya Raja in http://www.the better india.com
Natarajan
The Power of Telling It Like It Is….
What’s the best way to persuade children to drink water instead of unhealthy, sugar-laced beverages? Do you:
A) Tell them it will make them more popular.
B) Tell them it will make them healthier.
C) Tell them it will make them smarter.
D) Just tell them to do it without explaining why.
The correct answer: B.
Turns out honesty is the most persuasive tactic, even for kids, while exaggerated claims and ungrounded mandates can potentially have a negative effect, according to new research by Szu-chi Huang, an associate professor of marketing at Stanford Graduate School of Business. The field study, performed in collaboration with UNICEF, was designed to determine the most effective way to steer schoolchildren in Panama away from unhealthy sodas and other sweetened drinks toward drinking water instead.
Cowritten with Daniella Kupor of Boston University, Michal Maimaran of Northwestern University, and Andrea Weihrauch of the University of Amsterdam, the paper will be published in the Journal of the Association for Consumer Research in January. The research is the first to examine the effects of associating actions with goals in a real-world environment, in this case four elementary schools, where children encounter countless messages daily, Huang notes. Additionally, unlike previous research that has centered on adults, Huang’s study is the first to test the effectiveness of such associations on kids.
Targeting Pre-existing Associations
The researchers put up posters in four elementary schools located within 10 miles of each other and of similar size and socioeconomic status. Each school had a kiosk selling bottled water. In a preliminary questionnaire, the researchers found that children strongly associated water consumption with health but saw only a moderate association between water and intelligence. The children held an even weaker association between water consumption and the ability to make friends.
In the main study, each school put up posters with a message unique to its campus. At one school, the posters implored students to drink water and “be healthy.” At another, the signs said that water would help them “learn faster.” At a third school, they declared that consuming water would help students “make friends,” and at a fourth school the signs simply told them to “drink water,” without further explanation. The posters remained on display for a month.
People don’t want to follow an order without any reason. This rule applies to children as well.
The researchers found that children at the school where posters declared that drinking water leads to good health increased their water consumption by 31%, suggesting that targeting the students’ pre-existing association (that water is healthy) led them to the desired outcome, says Huang.
At the school with posters associating water with learning faster, consumption didn’t change from the pre-study level. And at the school highlighting the questionable association between water and making friends, consumption marginally decreased. That decline may have occurred because the posters linking water to making friends “may have seemed dishonest or confusing,” causing children to shun the advice to drink more water, Huang says.
Avoid Blunt Directives
At the school where posters simply advised the students to drink more water, without stating why, water consumption declined significantly, by 48%. Like the children who were turned off by the attempt to associate drinking water with being popular, these students also may have regarded the blunt directive to drink water as manipulative.
“People don’t want to follow an order without any reason,” says Huang. “This rule applies to children as well.”
In the weeks after the posters were removed, water consumption generally reverted to the pre-study level.
These results suggest that children may need continuous reminders, whether in the form of posters or some other messaging, over time to alter their behavior. Regardless, Huang says, these most recent findings shed light on what kind of messaging and what mode of communication may work to encourage children to modify their habits and help them live healthier lives.
Source….https://www.gsb.stanford.edu/i
Natarajan
மற(றை)க்கப்பட்ட உண்மைகள்! – வீட்டில் விளக்கேற்றுங்கள்!….
‘விளக்கு ஏற்றிய வீடு வீணாய் போகாது’ என்று ஒரு பழமொழி உள்ளது.
வீட்டிலும், கோவிலிலும் ஏன் விளக்கேற்றுகிறோம் தெரியுமா?
தீபத்தின் சுடருக்கு, தன்னை சுற்றி உள்ள தேவையற்ற எதிர்மறை சக்திகளை ஈர்க்கும் சக்தி உண்டு.
அவ்வாறு ஈர்க்கும்போது, தானாகவே, ‘பாசிடிவ் எனர்ஜி’ அதிகரிக்கும்.
நம் சுற்றுப்புறம் தெளிவாகவும், பலத்தோடும் காணப்படும். இரண்டு நாள் வீட்டில் விளக்கேற்றாமல் இருந்தால், வீடே மயானம் போல் தோன்றும். எல்லாருமே சோர்வாக இருப்பர்.
நம் உடலில் இருக்கும் ஏழு சக்கரங்களில் மூலாதாரமும், சுவாதிஷ்டானமும், நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்றுவதால் துாய்மையடைகிறது. அதேபோல், மணிபூரகம், அனாஹதம் இரண்டும் நெய் விளக்கு ஏற்ற, துாய்மை அடைந்து, நற்பலன்களை அடைகிறது.
நம் உடலில் இருக்கும் நாடிகளில் சூரிய நாடி, சந்திர நாடி, சுஷம்னா நாடி ஆகியவை மிக முக்கியமாக கருதப்படுகிறது.
* சூரிய நாடி, நல்ல சக்தியையும், வெப்பத்தையும் தருகிறது. சந்திர நாடி குளுமையை தருகிறது
* சுஷம்னா நாடி அந்த பரம்பொருளுடன் சம்பந்தப்பட்டு ஆன்மிக பாதையை வகுக்கிறது
* நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்ற, சூரிய நாடி சுறுசுறுப்படைகிறது
* நெய் விளக்கு, சுஷம்னா நாடியை துாண்டிவிட உதவுகிறது
* பொதுவாக நெய் தீபம், சகலவித சுகங்களையும் வீட்டிற்கு நலன்களையும் தருகிறது.
திருவிளக்கை எப்போது வேண்டுமானாலும் ஏற்றலாம்; இதற்கு தடையேதும் இல்லை.
ஆனால், பொதுவாக மாலை, 6:30 மணிக்கு ஏற்றுவதே நம் மரபு.
சூரியன் மறைந்ததும், சில விஷ சக்திகள் சுற்றுச்சூழலில் பரவி வீட்டிற்குள்ளும் வர வாய்ப்பிருக்கிறது.
ஒளியின் முன் அந்த விஷ சக்திகள் அடிபட்டு போகும். எனவே, அந்நேரத்தில் விளக்கேற்ற வேண்டும் என்கின்றனர்.
ஒரு நாளிதழில் வெளிவந்த நிகழ்வு இது: அமெரிக்காவில் இருக்கும் தன் மகனின் வீட்டுக்கு சென்றிருந்த ஒரு தாய், மாலையில், மகனும் – மருமகளும் தாமதமாக வீட்டுக்கு வருவதை பார்த்தார். இருவரும் வேலைக்கு செல்பவர்கள்.
ஒருநாள் மகன் முன்னதாகவும், ஒருநாள் மருமகள் முன்னதாகவும் வருவர்.
மகனை அழைத்து, தாமதமாக வரும் காரணம் கேட்க, ‘உனக்கு இதெல்லாம் புரியாதும்மா…
‘எங்கள் இருவருக்கும் பயங்கர, ‘ஸ்ட்ரெஸ்…’ இருவரும், ‘கவுன்சிலிங்’ போய் வருகிறோம்… ஒரு மணி நேரத்துக்கு அந்த டாக்டருக்கு கொடுக்கும் தொகை அதிகம். மிக சிறந்த டாக்டர், அவரது சிகிச்சையில் எல்லாம் சரியாகிவிடும்…’ என்று கூறினான்.
அதற்கு அந்த தாய், ‘நாளை அந்த டாக்டரை பார்க்க போக வேண்டாம்; சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வரவேண்டும்…’ என்று கூறினார்.
அடுத்த நாள் மாலை, வீட்டுக்குள் நுழைந்த மகன் – மருமகள் மூக்கை சுகந்த மணம் துளைத்தது.
இருவரையும் கை கால் கழுவி, உடை மாற்றி, பூஜை அறைக்கு வருமாறு கூறினார், தாய்.
அவர்களும் அவ்வாறே செய்தனர். மணம் வீசும் மலர்களின் வாசம்… அழகான தீப ஒளி நிறைந்த அந்த அறையில் சற்றுநேரம் அமர்ந்து, இருவரும் தாமாகவே கண் மூடி அந்த சூழலின் இன்பத்தை அனுபவித்தனர். பின், கண் திறந்தபோது, ‘கவுன்சிலிங்கில் கிடைக்காத அமைதி கிடைத்ததாக சொல்ல…’ தாயார் மகிழ்ந்தார்.
இன்னொரு விஷயம்…
வீட்டில் பெண் குழந்தைகள் இருந்தால், அவர்களை தினமும் விளக்கேற்றும்படி சொல்ல வேண்டும்.
இப்படி செய்தால், அவர்களின் முகப்பொலிவு பன்மடங்கு கூடும். விளக்கேற்றிய வீடு, வீண் போகாது.
– பி.எஸ்.புஷ்பலதா in http://www.dinamalar.com
natarajan
Message for the Day…” Never have narrow considerations that some are your friends, and some are your enemies. All are one, be alike to everyone. These are the most important teachings of The Buddha.”
Lord Buddha underwent great hardships to realise the truth that everyone was endowed with the same principle of Divinity. Many noble souls who were contemporaries of Buddha acknowledged His greatness. They said that Buddha experienced the truth that they were unable to realise. As Lord Buddha gave up all desires, he became an epitome of total renunciation. There was nothing in Him except love. He considered love as His very life-breath. He further taught that people should not have anger, should not find faults in others, and should not harm others as all are embodiments of the pure, eternal principle – the Divine. He urged people to have compassion towards the needy and help them to the extent possible, understanding and respecting the underlying principle of unity and Divinity in all. Never have narrow considerations that some are your friends, and some are your enemies. All are one, be alike to everyone. These are the most important teachings of The Buddha.
Source :::::: http://media.radiosai.org
Natarajan
At the age of 7 , He is the youngest to scale the Mountain Kilimanjaro …
He just wanted to see some snow. But he got much more than that.
Samanyu, all of 7, scaled Africa’s loftiest peak and proved that no dream is impossible.
And that age is just a number.
Rediff.com‘s Divya Nair speaks to the mini mountaineer.
IMAGE: Samanyu Pothuraju at Uhuru peak, Mount Kilimanjaro in Tanzania.
All photographs: Kind courtesy Samanyu Pothuraju/Boots and Crampons
All photographs: Kind courtesy Samanyu Pothuraju/Boots and Crampons
On April 2, 2018, when Samanyu Pothuraju, 7, from Hyderabad, was woken up at 3 am by his expedition leader Bharat Taminneni, he didn’t want to wake up.
He begged, “It’s too cold outside. I don’t want to go. Please let me sleep.”
It was the very last leg of their ascent to the summit of Mount Kilimanjaro so Bharat would not give in.
Recalls Lavanya Krishna, Samanyu’s mother, “Finally, Bharat told him that if he reached the summit, his favourite (Telugu film) hero Pawan Kalyan would (surely want to) meet him.”
Mention of Pawan Kalyan did the magic.
Samanyu woke up with a start.
Eight odd hours later that day, at 11.52 am, to be precise, little Samanyu made it to the top of Uhuru, the highest point of Mount Kilimanjaro, Tanzania. And clinched a world record.
At 7, Samanyu is the youngest person in history to scale this peak, 5,895 metres above sea level.
But the Class 3 student, who “loves karate, computers and math,” did not have the faintest idea about the significance of his journey.
“I was wearing a thick jacket and gloves. My legs were paining, but I was happy,” Samanyu tells Rediff.com from Hyderabad.
Last year he was one of the youngest to reach the Mount Everest base camp in Nepal.
What inspired him to go to Africa?
Mount Everest actually.
Says Lavanya, who accompanied Samanyu till Kilimanjaro’s second base camp and not beyond, “When we reached the base camp of Mount Everest, some months ago, he (Samanyu) was disappointed that he couldn’t see much snow.”
“When I told him about Kilimanjaro, he asked me if there would be snow and if he could touch it. I said yes. He said he wanted to go and see the snow.”
For Lavanya, a bank employee who quit her job to take care of her children (Samanyu’s elder sister is 13), sending her seven year old to the top of Kilimanjaro wasn’t an emotional decision.
It was about letting Samanyu have his dream.
She consulted Raji Thammineni of Boots and Crampons, a Hyderabad-based adventure logistics company, to find out how safe the journey was.
“Raji is a friend and she advised I first send Samanyu to a training camp to see if he was fit to go.”
Samanyu passed the camp last year with with flying colours.
“He could climb 50 steps up and down with ease, trek to mountains and even made it to the Everest base camp in October 2017,” says Lavanya.
In November, Samanyu signed up with Boots and Crampons to prepare to scale Kilimanjaro, Africa’s highest mountain.
In addition to his training, Lavanya helped her son get mountain ready by showing him a video of the terrain daily.
“He saw how people climbed it in different situations — rain, sun, snow, etc.”
Samanyu was keen to see snow. But he also wanted to see East Africa’s famous blue monkeys.”
“He saw three blue monkeys,” Lavanya says.
Lavanya and Samanyu flew to Tanzania on March 27.
“It was supposed to be summer. When we reached it was raining and snowing. My head was paining on reaching the second base camp, so I was asked to rest,” says Lavanya.
The next climb, from the second base camp to the last camp, took approximately 10 hours.
The final stretch from the last camp to the summit was equally long. But Samanyu finished it like a pro, says Lavanya.
‘It required meticulous planning to achieve this mission. We took all the care and precautions to keep the child safe and help him realise (the importance) of his mission to the summit of one of the most challenging mountains in the world,’ Bharat and Raji posted on Facebook about Samanyu’s achievement.
‘Master Samanyu fought bravely with different terrains — rainforest, moorland-rocky landscape, Alpine desert and crater rim — before summiting this wonder of the world. We are extremely proud to support Master Samanyu’s achievement which brought laurels to our country,’ the post added.
The sacrifices
To prepare for Africa, Samanyu had to wake up early and religiously maintain a schedule so he could balance school, extracurricular activities and mountaineering.
“He’d wake up at 5 am and go for his karate classes followed by cycling. After school, he’d train for mountaineering,” says Lavanya.
Samanyu had to follow a strict diet. Not too much sugar. No ice cream.
“I had to eat canned food,” Samanyu tells Rediff.com. “It was tasty though.”
“After we climbed down, they gave me ice cream. I was very happy.”
What’s next
His next challenge?
“I want to do the 10 peaks challenge in Australia.”
Turns out none of this has affected his academic performance: Samanyu, who studies at the Bolton School in Hyderabad, scored over 95 per cent in his last examination. 
IMAGE: Samanyu holds up a printout with Telangana Chief Minister K Chandrashekhar Rao’s image at Uhuru peak, Kilimanjaro.
Lavanya and Krishna spent Rs 15 lakhs funding their son’s expedition, but they feel helping Samanyu attain his dreams was their most important mission.
Here’s their message to parents: “Never stop your child from dreaming big. You can guide her /him on what is right and wrong. But support their dreams as much as you can.”
Samanyu is now waiting to meet Pawan Kalyan, as promised. His parents have tweeted the Telugu superstar about their son’s wish to meet him.
Hey, Pawan, if you are reading this feature, please do give lil’ Samanyu a call.
Natarajan
ஒழுக்கத்திற்கு வழிகாட்டும் தாத்தா…
தாத்தா ஒருவரால் தான் குடும்பத்தில் எல்லோரையும் மன்னிக்க, கண்டிக்க ஏன்… தண்டிக்கவும் முடியும். வானளாவிய குடும்ப அதிகாரம் படைத்திருந்த தாத்தா இப்போது எங்கே?
தாத்தா, பாட்டி உறவு தாமரை இலை மேல் தண்ணீர் போல ஒட்டாமல் போனதால் தான் இன்றைய பல குடும்பங்கள் சுக்கு நுாறாய் உடைந்து, சிதறிப் போயிருக்கின்றன. வீட்டில் சாப்பிடாமல், நாக்கில் ருசியின்றி கிடக்கும் குழந்தைகளை, மருமகளிடம் திட்டு வாங்கினாலும் பரவாயில்லை என்று ஓட்டலுக்கு கூட்டிச்சென்று புரோட்டா, ஸ்பெஷல் தோசை, ஐஸ்கிரீம் என வாங்கி கொடுத்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த நாட்கள் என்ன… காய்ச்சலோ, வயிற்று போக்கோ வண்டி கட்டிக்கொண்டு முதல் ஆளாய் டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு, பெரிய டாக்டரை பார்க்க அழைத்து போகும் உத்வேகம் என்ன… அந்த தாத்தாக்கள் எங்கே?
கயிற்று கட்டிலில் நிலாவை காட்டிக்கொண்டே காற்றோட்டத்துடன் கதை சொல்லும் பக்குவம் என்ன… அவை எல்லாம் இந்த காலத்து குழந்தைகளுக்கு கிடைக்காத பாசபிணைப்பு காலங்கள்.
தாத்தாவின் அதிகாரம்:
தாத்தா கையில் தான் வீட்டின் சாவிக் கொத்து இருக்கும். கல்யாண நாளில் திடீரென ஒரு பெரும் தொகையை மருமகளிடம் கொடுத்து, பிடித்த நகை வாங்கிக்கொள்ளம்மா என்று குடும்ப சக்கரத்தை பக்குவமாக நகர்த்தி செல்லும் தாத்தாக்கள் இல்லாததால் பல குடும்பங்கள் தடம் புரண்டு கிடக்கின்றன. வீட்டிற்கு யாராவது புதிய ஆள் வந்தாலோ, ஆண் குரல் கேட்டாலோ யாரு என சத்தமாக கர்ஜிக்கும் குரலில் எதிராளி சற்று ஆடிப்போய் விடுவார்.
குழந்தைகளை முதல் நாள் பள்ளியில் கொண்டுபோய் விடுவதிலிருந்து, மருமகளை அடுத்த பிரசவத்துக்கு ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கும் வரை தாத்தா தானாகவே இழுத்து போட்டுக்கொண்டு செய்யும் வேலைகளை இப்பொழுது செய்ய யாரும் இல்லை. ஆட்டோக்காரர், கால் டாக்சிகாரர்கள் அந்த பணியை செய்ய வேண்டிய நிலை. இதுவேதனையானது மட்டுமல்ல மூத்த உறவுகளை உதறிய பாவத்தின் தண்டனை தான்.
ஒழுக்கத்தின் அடையாளம்:
தாத்தா வீட்டில் இருந்ததால் பெரும்பாலான குடும்பங்களில் ஆண்கள் மது அருந்துவதையும், புகை பிடித்தலையும் தவிர்த்தார்கள். லேட்டாக வீட்டிற்கு வந்தால், கதவை தட்டியவுடன் முதல் ஆளாய் கதவை திறந்து ‘ஏன்டா லேட்’ என மகனையும், பேரனையும் அதிகாரத்துடன் கேட்கும் உரிமை தாத்தாவிற்கு மட்டும் தான் இருந்தது. அந்த உரிமையை பறித்ததால் இன்று வீட்டிற்கு ஒன்றிரண்டு ‘குடிமகன்கள்’முளைத்துவிட்டனர்.
பாடம் சொல்லி கொடுப்பதாகட்டும், வாத்தியாரிடம் சென்று ‘படிக்கலைனா நல்லா அடிங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு, பேரன் போன பின்பு ‘அடிச்சு கிடிச்சுப்புடாதீங்க; ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன்,” என்று மறுநிமிடமே வாத்தியாரிடம் மல்லுகட்டும் அந்த தாத்தாவின் அன்புக்கு ஈடு இணையே இல்லை. குழந்தை பருவத்தில் உண்டியல் தான் தாத்தா கொடுக்கும் முதல் பரிசு. சேமிப்பு பழக்கத்தை முதல் காசு போட்டு தொடங்கி வைக்கும் தாத்தாக்கள் உண்டு. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போனா எனக்கு யாரு பொம்மை வாங்கித்தருவா? யாரு காசு கொடுப்பா?’ என விளையாட்டாய் கேட்கும் போதெல்லாம் சிரித்துக் கொண்டே ‘உன் கல்யாணத்தை பார்த்துட்டுதான்டா நான் சாவேன்’ என முத்தமிட்டவாறே சொல்லும் அந்த முதிய குழந்தை தாத்தா இப்போது இருப்பதெல்லாம் முதியோர் இல்லங்களில்.
முதுமையை போற்றுவோம்:
குடும்ப உறுப்பினர்களின் மூக்கணாங்கயிற்றை அதிகாரமாக கையில் வைத்திருந்த பல முதியவர்கள் இன்று முதியோர் இல்லங்களில் கட்டிப்போடப்பட்டிருக்கின்றனர். சமீபத்தில் ஒரு ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் எழுதிப்போட்டிருந்த வாசகம் நெஞ்சை உருக்கியது. ‘இது மனிதர்களை பார்க்க விலங்குகள் வந்து போகும் மனித காட்சி சாலை’. பல ஆயிரம் அர்த்தங்களை உள்ளடக்கிய வாசகம் இது. தங்கள் வீட்டின் முதியவர்களை முதியோர் இல்லங்களில் கொண்டுபோய்விடும் மகன்கள் அங்கு சொல்வதெல்லாம், ‘இங்கேயே ஏதும்ஆனா கூட பரவாயில்லை! நாங்க உங்களை ஏதும் சொல்லமாட்டோம். திரும்ப எங்க வீட்டுக்கு மட்டும் அனுப்பிவிடாதீங்க!’ குடும்ப உறவுகள் அந்நியமாகிப்போனதின் முதல் அபாயமே, வீட்டின் முதியோர் புறக்கணிப்பு தான்.
கேள்விக்குறி உறவுகள்:
தாத்தா பாட்டி உறவுகள் தற்போதைய குழந்தைகளுக்கு கிடைக்கிறதா என்றால் கேள்விக்குறிதான். தாத்தாக்கள் கிராமங்களில் தனியாக ரேடியோவோ, தொலைக்காட்சியோபார்த்து அன்றாட பொழுதை ஓட்டிக்கொண்டிருக்க, நகரத்து குழந்தைகள் பள்ளி, டியூஷன், டான்ஸ் என பிசியாக காலம் கழிக்க, என்றாவது வரும் தாத்தாவும் நகரத்து வீட்டில் தனியாகவே இருக்க, தாத்தா- குழந்தை உறவுப்பாலம் நுாலிழையில் தொங்கிக்கொண்டு இருக்கிறது. டிரங்கால் போட்டு கூடுதல் பணம் செலவு செய்து போனில் தாத்தாவிடம் நலம் விசாரித்த காலம் போய், இப்போது பணம், அலைபேசி, நேரம் இருந்தும் மனம் இல்லாமல் தாத்தாவுடன் போனில் பேசுவதையே தவிர்த்துவிட்டோம்.
தாயின் அன்பை போன்றே தாத்தாவின் அன்பும் ஈடு இணையற்றது. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போயிட்டேன்னு சொல்லி இன்னிக்கு நான் லீவு போடப்போறேன்’ என்று பேரன் தாத்தாவை கிண்டல் செய்து ஓடுவதும், ‘இரு உன்னை உங்க வாத்தியார் கிட்ட சொல்லித்தரேன்’ என்று சொல்லி தாத்தா செல்லமாய் துரத்துவதும் இனி கிடைக்காத நாட்கள். எந்த ஒரு செயலையும் பக்குவமாய் அணுகி தீர்வு சொல்வது தாத்தாவின் கைவண்ணம். வயதும், அனுபவமும் தாத்தாவை பக்குவப்படுத்துகிறது. ஆனால், அந்த நிதானமும் பொறுமையும் இல்லாததால், இன்று இளைய தலைமுறை இயந்திர கதியாக இயங்குகிறது.
கோடையில் தாத்தா வீடு:
கோடை விடுமுறையில் தாத்தா வீட்டிற்கு கிராமத்திற்கு செல்வதை குழந்தை பருவத்தில் ரசிப்போம். தாத்தாவும், பாட்டியும் சேர்ந்து தலைக்கு நல்லெண்ணெய் தேய்த்து குளிப்பாட்டிவிடுவார்கள். மாலையில் வடை, இரவு சுடச்சுட தோசை சுட்டு கொடுப்பார்கள். திடீரென எல்லா குழந்தைகளுக்கும் விளக்கெண்ணெய் கொடுத்து பேதியாக்கி, வயிற்றை சுத்தம் செய்வார்கள். பள்ளி திறக்கும் முன்பாக சென்ட்ரப்பர், பென்சில், நான்கு வண்ண ரீபில் பேனா, புது ஜாமின்ட்ரி பாக்ஸ் என தாத்தா குழந்தைகளை கவனிக்கும் விதமே தனி தான். பெரியப்பா, பெரியம்மா, சித்தி, சித்தப்பா, மாமா, அத்தை என சம உறவுகளோடு கிராமத்து வீட்டில் குழந்தைகளாக ஆட்டம் போட்ட நாட்கள், குளத்திலும், கண்மாயிலும் நீச்சல் கற்றுக் கொண்டு நாட்கள், பம்புசெட்டில் குளித்தநாட்கள், கோடை மழையில் நனைந்தவாறே கிராமத்து வீட்டு முற்றத்தில் குதித்த நாட்கள் இன்றும் ரம்யமானவை. அந்த நாட்களின் பாசப்பிணைப்பு தான் இன்றும் நம்மை நமது சொந்தங்களோடு இணைத்து வைத்திருக்கிறது.
குடும்ப உறவுகள் அறுந்து போகாமல், நேசங்களும், பாசங்களும் விரிசல் விடாமல் ஆண்டுதோறும் புதுப்பித்து கொண்டிருந்த ஒரே உறவு தாத்தா தான். டேய் என்ற தாத்தாவின் கம்பீரக்குரலுக்கு அப்பா, பெரியப்பா, சித்தப்பா, மாமா, அண்ணன், தம்பி என அத்தனை பேரும் சர்வநாடியெல்லாம் அடங்கி பதுங்கி இருந்த காலம் மறக்க முடியாதவை. தாத்தாவின் குரலுக்கு ஆதரவாய் புதிதாய் வந்த மருமகள்களும் இணைந்து போய், கூட்டுக்குடும்ப உறவுகளும், வரவுகளும் சங்கமிக்கும் கோடை விடுமுறை இப்போது டியூசன், இசை, நடன பயிற்சி என்று தடம் புரண்டு போய்விட்டது. 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் குழந்தைகளுக்கு மே மாதத்தில் கிராமத்துவீட்டில் கிடைத்தது எல்லாமே தாத்தாவின் அன்பு அரவணைப்பு தான்.
இழந்துவிட்ட நமது கலாசார உறவு மேம்பாட்டுக்கு குழந்தைகளை கோடை விடுமுறைக்கு தாத்தா வீட்டிற்கு அழைத்து போவோம். ஒதுக்கப்பட்ட முதிய உறவுகளிடம் அன்பு கேட்டு தஞ்சம் புகுவோம். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு தாத்தாக்களை நீங்கள் அடையாளம் காட்டுங்கள். பேரக்குழந்தைகள் தாத்தா உறவை கற்றுக்கொள்ளும் மே மாதம், கோடை விடுமுறையில் தாத்தாவிடம் சங்கமிப்போம். கொடுப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்றாலும் தன் நடுங்கும் கரங்களால் தங்கள் பேரக்குழந்தைகளை வாஞ்சையுடன் தாத்தாக்கள் தடவி, வருடும் போது இருக்கும் அன்பு எதற்கும் ஈடாகாது. உறவின் ஆழத்தையும், அன்பின் விளிம்பையும் குழந்தைகள் உணரும் தருணம் அது.
-ஜெ.ஜெயவெங்கடேஷ்சித்த மருத்துவர், மதுரை
98421 67567
Source….www.dinamalar.com
This 69 year old Man has helped start free Libraries across Chennai , and YOU can too !
No membership, no one to supervise, and no last date to return books: Mahendra Kumar’s libraries run on no rules, and plenty of goodwill.
Chennai-based Mahendra Kumar speaks about reading and books with reverence and passion. “It is a character-building activity,” he says earnestly.
In April 2015, he decided to do something which he hoped would encourage people to read: He opened a library in Thirumullaivoyal, Chennai.
It wasn’t just your run-of-the-mill library. The most unique part about it wasn’t even that it was set up in a cement shop, where 69-year-old Mahendra shared a table with the shopkeeper.
What truly set it apart was there was no membership fee, no register to keep track. Literally anyone could walk in, pick up one of the 20 books, and take it home. They could return it whenever they wanted.
This was the first Read and Return Free Library (RFL). Now, Mahendra says that there are 66 of them across TN, and a few other states, with 10,000 books in all.
His first library in Thirumillaivoyal has now expanded to three cupboards, which he keeps outside his house,bursting with books. It stands completely unmanned.
“I could have kept a register perhaps, where people could sign with the book they were taking,” he adds as an afterthought. But Mahendra snaps out of it the very next moment. “I wanted no protocols, no control. Just people free to read and return books, as per their conscience.”
Encouraging others
Presently, there are 48 RFL libraries in Chennai alone. The others are in Nilgiris, Coimbatore, Aurangabad and Mumbai.
But setting these up has not been an easy task. Unable to travel to these places himself, Mahendra would try to convince others to start such libraries.
“I would sometimes see contact numbers in books. Someone who has written an introduction or a foreword – I’d try to find their numbers. I would try to convince them then to start this in their locality. And I would send whatever little money I could to help them,” Mahendra shares.
One such person he convinced was a former classmate of his, Captain R Venkataraman, who started a RFL library in T Nagar, Chennai, in 2016.
“But there are only so many friends or family members who can be convinced,” Mahendra says. “If there are 66 libraries today, you can assume I made 6,000 calls for them.”
Not as easy as it seems
In the past two years, RFL libraries have sprung up in many different places – gated communities, railway stations, hospitals and even a barber shop.
RFL at a Railway Station….
Mahendra is reluctant to share that this has required a considerable amount of legwork and resources from him. He believes it will discourage people, and make them wary of starting more RFLs.
“When people initially came to know about the concept, they wanted to donate books. So I would speak to a few of them, start at 5 am in the morning, make a round with multiple stops and come back with a car full of books,” he recounts. “Sometimes, I would sleep in the car because I’d get tired.”
The problem was that everyone wanted to donate books, but no one wanted to start the library. “Sometimes, people seemed on board with the idea, but they don’t really follow it up with action. I have been wanting to start one RFL library in Bengaluru as well, and got a volunteer too. But they have not really taken it forward after that.”
Mahendra says that he is ready to send some books, and whatever token amount he can from his pocket to help them get started, if only people volunteer.
He also mentions that he is grateful for his wife, who has never raised an objection against him going around the city at odd hours to collect books, and spending money for the RFLs.
Helping students
Mahendra put together the RFL website in 2016. While he is not very familiar with the internet, he says that he somehow learnt some basics and put it together. “The logo looks very childish, no? I made it on Microsoft Paint,” he says, sounding anxious.
The sole purpose for starting the website, he says, is to promote something called ‘Students Corner’.
It allows students to post requirements for second-hand course books, as well as if they have books to donate. Once they fill a form under that section on the site, other students can see it and get in touch. The donor can either mail the books or have them collected by the recipient, as per convenience.
However, Mahendra rues that this has not become as popular as he would have liked it to be.
He also wishes for more people to start RFLs in their localities. “But, it is quite simple really. You just have to see it from time to time to ensure that the infrastructure, wherever you’ve put it, is okay. You can also start it, madam!” he says, cheerfully.
Source…..Geetika Mantri in https://www.thenewsminute.com/
Natarajan
Take off with Natarajan 