What’s the best way to persuade children to drink water instead of unhealthy, sugar-laced beverages? Do you:
A) Tell them it will make them more popular.
B) Tell them it will make them healthier.
C) Tell them it will make them smarter.
D) Just tell them to do it without explaining why.
The correct answer: B.
Turns out honesty is the most persuasive tactic, even for kids, while exaggerated claims and ungrounded mandates can potentially have a negative effect, according to new research by Szu-chi Huang, an associate professor of marketing at Stanford Graduate School of Business. The field study, performed in collaboration with UNICEF, was designed to determine the most effective way to steer schoolchildren in Panama away from unhealthy sodas and other sweetened drinks toward drinking water instead.
Cowritten with Daniella Kupor of Boston University, Michal Maimaran of Northwestern University, and Andrea Weihrauch of the University of Amsterdam, the paper will be published in the Journal of the Association for Consumer Research in January. The research is the first to examine the effects of associating actions with goals in a real-world environment, in this case four elementary schools, where children encounter countless messages daily, Huang notes. Additionally, unlike previous research that has centered on adults, Huang’s study is the first to test the effectiveness of such associations on kids.
The researchers put up posters in four elementary schools located within 10 miles of each other and of similar size and socioeconomic status. Each school had a kiosk selling bottled water. In a preliminary questionnaire, the researchers found that children strongly associated water consumption with health but saw only a moderate association between water and intelligence. The children held an even weaker association between water consumption and the ability to make friends.
In the main study, each school put up posters with a message unique to its campus. At one school, the posters implored students to drink water and “be healthy.” At another, the signs said that water would help them “learn faster.” At a third school, they declared that consuming water would help students “make friends,” and at a fourth school the signs simply told them to “drink water,” without further explanation. The posters remained on display for a month.
The researchers found that children at the school where posters declared that drinking water leads to good health increased their water consumption by 31%, suggesting that targeting the students’ pre-existing association (that water is healthy) led them to the desired outcome, says Huang.
At the school with posters associating water with learning faster, consumption didn’t change from the pre-study level. And at the school highlighting the questionable association between water and making friends, consumption marginally decreased. That decline may have occurred because the posters linking water to making friends “may have seemed dishonest or confusing,” causing children to shun the advice to drink more water, Huang says.
At the school where posters simply advised the students to drink more water, without stating why, water consumption declined significantly, by 48%. Like the children who were turned off by the attempt to associate drinking water with being popular, these students also may have regarded the blunt directive to drink water as manipulative.
“People don’t want to follow an order without any reason,” says Huang. “This rule applies to children as well.”
In the weeks after the posters were removed, water consumption generally reverted to the pre-study level.
These results suggest that children may need continuous reminders, whether in the form of posters or some other messaging, over time to alter their behavior. Regardless, Huang says, these most recent findings shed light on what kind of messaging and what mode of communication may work to encourage children to modify their habits and help them live healthier lives.
Source….https://www.gsb.stanford.edu/i
Natarajan
பிள்ளையார் ஏழை எளியவர்களுக்கெல்லாம் ஸ்வாமி. மஞ்சள் பொடியிலும், களிமண்ணிலும், சாணியிலும் கூட எவரும் ஒரு பிள்ளையாரைப் பிடித்து பூஜை செய்துவிடலாம். அவர் எளிதில் ஸந்தோஷப்படுகிறவர். எங்கே, எப்படி, எதில் கூப்பிட்டாலும் உடனே வந்து அந்தக் கல்லோ, களிமண்ணோ அதற்குள்ளிருந்துகொண்டு அருள் செய்வார். அவரை வழிபட நிறைய சாஸ்திரம் படிக்கவேண்டும் என்பதில்லை. ஒன்றும் படிக்காதவனுக்கும், அவன் கூப்பிட்ட குரலுக்கு வந்துவிடுவார்.
‘மற்ற தேவதா விக்கிரஹங்களில் ஸாங்கோபாங்கமாகப் பிராணப் பிரதிஷ்டை என்று பண்ணி, அவற்றில் அந்தந்த தேவதைகளின் ஜீவ கலையை உண்டாக்குவது போல் பிள்ளையாருக்குப் பண்ண வேண்டுமென்பதில்லை. பாவித்த மாத்திரத்தில் எந்த மூர்த்தியிலும் அவர் வந்துவிடுகிறார்’. என்று சொல்வதுண்டு.
மற்ற ஸ்வாமிகளைத் தரிசனம் செய்வது என்றால், நாம் அதற்காக ஒரு காலம் பார்த்து, குளித்து முழுகி, அர்ச்சனை சாமன்கள் வாங்கிக் கொண்டு கோயிலுக்குப் போக வேண்டியிருக்கிறது. கோயிலுக்குப் போனாலும் நேரே அந்த ஸ்வாமியிடம் போய்விட முடியாது. பிராகாரம் சுற்றிக்கொண்டு உள்ளே போகவேண்டும். அப்போதும் கூட ஸ்வாமிக்கு ரொம்பப் பக்கத்தில் போகக் கூடாது. கொஞ்சம் தள்ளித்தான் நிற்க வேண்டும். பிள்ளையார் இப்படி இல்லை. எந்த சமயமானாலும் சரி, நாம் ஆபீஸுக்கோ, ஸ்கூலுக்கோ, கடைக்கோ போய் வருகிறபோதுகூட, தெருவிலே தற்செயலாகத் தலையைத் தூக்கினால், அங்கே ஒரு முக்கில் பிள்ளையார் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறார்! அவரைப் பார்த்தமாத்திரத்தில் நாமாக நெற்றியில் குட்டிக் கொண்டு ஒரு தோப்புக்கரணம் போட்டுவிட்டு நடையைக் கட்டுகிறோம். இதிலேயே நமக்குச் சொல்லத் தெரியாத ஒரு நிம்மதி, ஸந்தோஷம் உண்டாகிறது.
அவருக்குக் கோயில் என்று இருப்பதே ஒரு அறைதான். அதனால் ஒரு பேதமும் இல்லாமல் யாரும் கிட்டே போய்த் தரிசிக்க முடிகிறது. எல்லோருக்கும் அவர் ஸ்வாதீனம்! பிராகாரங்கள் எல்லாம் தாண்டி உள்ளுக்குள்ளே உட்கார்ந்திருக்கிற ஸ்வாமிகளைவிட, இப்படி எங்கே பார்த்தாலும் நட்ட நடுவில் உட்கார்ந்திருக்கிற பிள்ளையார்தான் தப்பாமல் ஜனங்களை இழுத்து தோப்புக் கரணம் வாங்கிக் கொண்டுவிடுகிறார்!
பிள்ளையார் வழிபாட்டுக்கென்றே சில அம்சங்கள் இருக்கின்றன. சிதறு தேங்காய் போடுவது, நெற்றியில் குட்டிக்கொள்வது, தோப்புக் கரணம் போடுவது ஆகியவை பிள்ளையார் ஒருவருக்கே உரியவை.
பிள்ளையார் சந்நிதியில், இரண்டு கைகளையும் மறித்து நெற்றிப் பொட்டில் குட்டிக் கொள்ளவேண்டும். இப்படியே இரண்டு கைகளையும் மறித்துக் காதுகளைப் பிடித்துக்கொண்டு, முட்டிக்கால் தரையில் படுகிற மாதிரி தோப்புக்கரணம் போடவேண்டும். இவை எதற்கு என்றால்:
யோக சாஸ்திரம் என்று ஒன்று இருக்கிறது. அதிலே நம் நாடிகளில் ஏற்படுகிற சலனங்களால் எப்படி மனஸையும் நல்லதாக மாற்றிக்கொள்ளலாம் என்று வழி சொல்லியிருக்கிறது. நம் உடம்பைப் பல தினுசாக வளைத்துச் செய்கிற அப்பியாஸங்களால், சுவாஸத்தின் கதியில் உண்டாக்கிக்கொள்கிற மாறுதல்களால் நம் உள்ளம் உயர்வதற்கான வழி அந்த சாஸ்திரத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. நெற்றிப்பொட்டில் குட்டிக் கொள்வது, தோப்புக்கரணம் போடுவது இவற்றால் நம் நாடிகளின் சலனம் மாறும்; மனஸில் தெய்விகமான மாறுதல்கள் உண்டாகும். நம்பிக்கையோடு செய்தால் பலன் தெரியும்.
குழந்தைகளுக்காக நீதி நூல்களைச் செய்த அவ்வையார் பெரியவர்களுக்குக்கூட எளிதில் புரியாத பெரிய யோக தத்துவங்களை வைத்துப் பிள்ளயார் மேலேயே ஒரு ஸ்தோத்திரம் செய்திருக்கிறாள். அதற்கு “விநாயகர் அகவல்” என்று பெயர். அளவில் சின்னதுதான் அந்த அகவல் ஸ்தோத்திரம்.
பிள்ளையாரை நினைக்கிறபோது அவ்வையாரையும் நாம் சேர்த்து நினைத்தால் இரட்டிப்பு அநுக்கிரஹம் கிடைக்கும். ‘விநாயகர் அகவலை’ச் சொன்னால் இரண்டு பேரையும் ஒரே சமயத்தில் நினைத்ததாகும். எல்லோரும் இதைச் செய்யவேண்டும். வெள்ளிக்கிழமைதோறும் பக்கத்திலுள்ள பிள்ளையார் கோயிலுக்குப் போய் “விநாயகர் அகவல்” சொல்லி விக்நேச்வரனுக்கு அர்ப்பணம் பண்ணவேண்டும்.
பிள்ளையாருக்கு எல்லோரும் சொந்தம்; பிள்ளையார் எல்லோருக்கும் சொந்தம். ஏழை எளியவருக்கும், சாஸ்திரம் படிக்காத சாமானிய ஜனங்களுக்கும்கூடச் சொந்தம். மற்ற ஸ்வாமிகளின் நைவேத்திய விநியோகத்தில் பெரிய மநுஷ்யர்களுக்குத்தான் முதலிடம். பிள்ளையாரோ தமக்குப் போடுகிற சிதறுகாய் இவர்களுக்குப் போகாமல் ஏழைக் குழந்தைகளுக்கே போகும்படியாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்! எல்லோரும் “அகவல்” சொல்லி அவரை வழிபட வேண்டும். பெண்களுக்கும், குழந்தைகளுக்கும் இதில் அதிக உரிமை உண்டு. அவ்வை பெண்ணாகப் பிறந்ததால், பெண்கள் எல்லோருக்கும் அவளுடைய இந்த ஸ்தோத்திரத்தில் பாத்தியதை ஜாஸ்தி. அவள் குழந்தைகளுக்கு உபதேசித்த பாட்டி. விநாயகரும் குழந்தைத் தெய்வம். அதனால் அவளுடைய அகவலைக் குழந்தைகள் யாவரும் அவர்முன் பாடி ஸமர்ப்பிக்கவேண்டும். கொஞ்சம் ‘கடமுட’ என்றிருக்கிறதே, அர்த்தம் புரியவில்லையே என்று பார்க்க வேண்டாம். அர்த்தம் புரிந்தாலும், புரியாவிட்டாலும் ‘அவ்வையின் வாக்குக்கே நன்மை செய்கிற சக்தி உண்டு’ என்று நம்பி அகவலைப் பொட்டை நெட்டுருப் போட்டுச் சொன்னாலும் போதும்; அதனால் நாமும் க்ஷேமம் அடைவோம். நாடும் க்ஷேமம் அடையும்.
பிள்ளையார் எல்லாருக்கும் நல்லவர்; எல்லாருக்கும் வேண்டியவர்; சொந்தம். சிவ சம்பந்தமான லிங்கம், அம்பாள், முருகன் முதலிய விக்கிரஹங்களைப் பெருமாள் கோயிலில் பார்க்க முடியாது. ஆனால், பிள்ளையாரும் சிவ குடும்பத்தைதான் சேர்ந்தவர் என்றாலும், விஷ்ணு ஆலயங்களில்கூடப் பிள்ளையார் மட்டும் இருப்பார். ‘தும்பிக்கை ஆழ்வார்’ என்று அவருக்குப் பெயர் சொல்லுவார்கள். மதச்சண்டைகளுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டவர் அவர்.
அதனால்தான் புத்தமதம், ஜைனமதம் எல்லாவற்றிலும்கூட அவரை வழிபடுகிறார்கள். தமிழ் நாட்டிலிருப்பதுபோல் மற்ற ராஜ்யங்களில் தடுக்கி விழுந்த இடமெல்லம் விநாயகர் இல்லாவிட்டாலுங்கூட, பாரத தேசத்திலுள்ள அத்தனை ஸ்தலங்களிலும் ஓரிடத்திலாவது அவர் இருப்பார். “கன்னியாகுமரியிலும் பிள்ளையார்; ஹிமயத்தின் கோடியில் கேதாரத்திலும் ஒரு பிள்ளையார்” என்று ஒரு கணபதி பக்தர் என்னிடம் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டார்.
நம் தேசத்தில் மட்டும்தான் என்றில்லை. ஜப்பானிலிருந்து மெக்ஸிகோ வரை உலகத்தின் எல்லத் தேசங்களிலும் விநாயகர் விக்கிரஹம் அகப்படுகிறது! லோகம் பூராவும் உள்ள ஸகல நாடுகளிலும் அவரைப் பல தினுசான மூர்த்திகளில் வழிபடுகிறார்கள்.
அப்படி லோகம் முழுவதற்கும் சொந்தமாக இருக்கப்பட்டவரை நாம் எல்லோரும் தவறாமல் ஆராதிக்க வேண்டும். வசதி இருப்ப்பவர்கள் அவருக்கு மோதகமும், மற்ற பக்ஷணமும், பழங்களும் நிறைய நிவேதனம் செய்து, குழந்தைகளுக்கு விநியோகம் பண்ணவேண்டும். அவர் குழந்தையாக வந்த ஸ்வாமி. குழ்ந்தை என்றால் அது கொழுகொழு என்று இருக்கவேண்டும். அதற்கு நிறைய ஆகாரம் கொடுக்க வேண்டும். பிள்ளையாரின் தொப்பை வாடாமல் அவருக்கு நிறைய நிவேதனம் செய்யவேண்டும். வெள்ளிக்கிழமைதோறும் அவருக்கு சிதறுகாய் போட்டுக் குழந்தைகளை ஸந்தோஷப்படுத்த வேண்டும். பெரியவர்கள் இவ்வாறு மற்றக் குழந்தைகளை மகிழ்வித்தால், ஈசன் குழந்தையான பிள்ளையாரும் மகிழ்ந்து, பெரியவர்களையும் குழந்தைகளாக்கித் தம்மோடு விளையாடச் செய்வார்.
பெரியவர்களானால் துக்கமும், தொல்லையும் தான். குழந்தை ஸ்வாமியோடு சேர்ந்து இந்தத் துக்கத்தை தொலைத்து அவரைப்போல் ஆனந்தமாகிவிட வேண்டும். அவர் எப்போதும் சிரித்த முகமுள்ளவர். ‘ஸுமுகர்’, ‘பிரஸன்ன வதனர்’ என்று பெயர் பெற்று எப்போதும் பேரானந்தத்தைப் பொங்க விடுபவர். நாம் உண்மையாக பக்தி செய்தால் நம்மையும் அப்படி ஆக்குவார்.
தமிழ் நாட்டின் பாக்கியமாகத் திரும்பிய இடமெல்லாம் அமர்ந்திருக்கும் அவரை நாம் எந்நாளும் மறக்கக் கூடாது. நாம் எல்லோரும் தவறாமல் பிள்ளையார் கோயிலுக்குப் போவது, தேங்காய் உடைப்பது, ‘விநாயகர் அகவல்’ சொல்வது என்று வைத்துக்கொண்டால் இப்போதிருக்கிற இத்தனை ஆயிரம் கோயிலுங்கூடப் போதாது; புதிதாகக் கட்ட வேண்டியிருக்கும்.
நமக்கும், நாட்டுக்கும், உலகுக்கும் எல்லா க்ஷேமங்களும் உண்டாவதற்கு அவ்வையார் மூலம் பிள்ளையாரைப் பிடிப்பதே வழி.
Source…..N.Ramesh Natarajan and Tirupur S.Ramanathan
Natarajan
13/09/2018
‘விளக்கு ஏற்றிய வீடு வீணாய் போகாது’ என்று ஒரு பழமொழி உள்ளது.
வீட்டிலும், கோவிலிலும் ஏன் விளக்கேற்றுகிறோம் தெரியுமா?
தீபத்தின் சுடருக்கு, தன்னை சுற்றி உள்ள தேவையற்ற எதிர்மறை சக்திகளை ஈர்க்கும் சக்தி உண்டு.
அவ்வாறு ஈர்க்கும்போது, தானாகவே, ‘பாசிடிவ் எனர்ஜி’ அதிகரிக்கும்.
நம் சுற்றுப்புறம் தெளிவாகவும், பலத்தோடும் காணப்படும். இரண்டு நாள் வீட்டில் விளக்கேற்றாமல் இருந்தால், வீடே மயானம் போல் தோன்றும். எல்லாருமே சோர்வாக இருப்பர்.
நம் உடலில் இருக்கும் ஏழு சக்கரங்களில் மூலாதாரமும், சுவாதிஷ்டானமும், நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்றுவதால் துாய்மையடைகிறது. அதேபோல், மணிபூரகம், அனாஹதம் இரண்டும் நெய் விளக்கு ஏற்ற, துாய்மை அடைந்து, நற்பலன்களை அடைகிறது.
நம் உடலில் இருக்கும் நாடிகளில் சூரிய நாடி, சந்திர நாடி, சுஷம்னா நாடி ஆகியவை மிக முக்கியமாக கருதப்படுகிறது.
* சூரிய நாடி, நல்ல சக்தியையும், வெப்பத்தையும் தருகிறது. சந்திர நாடி குளுமையை தருகிறது
* சுஷம்னா நாடி அந்த பரம்பொருளுடன் சம்பந்தப்பட்டு ஆன்மிக பாதையை வகுக்கிறது
* நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்ற, சூரிய நாடி சுறுசுறுப்படைகிறது
* நெய் விளக்கு, சுஷம்னா நாடியை துாண்டிவிட உதவுகிறது
* பொதுவாக நெய் தீபம், சகலவித சுகங்களையும் வீட்டிற்கு நலன்களையும் தருகிறது.
திருவிளக்கை எப்போது வேண்டுமானாலும் ஏற்றலாம்; இதற்கு தடையேதும் இல்லை.
ஆனால், பொதுவாக மாலை, 6:30 மணிக்கு ஏற்றுவதே நம் மரபு.
சூரியன் மறைந்ததும், சில விஷ சக்திகள் சுற்றுச்சூழலில் பரவி வீட்டிற்குள்ளும் வர வாய்ப்பிருக்கிறது.
ஒளியின் முன் அந்த விஷ சக்திகள் அடிபட்டு போகும். எனவே, அந்நேரத்தில் விளக்கேற்ற வேண்டும் என்கின்றனர்.
ஒரு நாளிதழில் வெளிவந்த நிகழ்வு இது: அமெரிக்காவில் இருக்கும் தன் மகனின் வீட்டுக்கு சென்றிருந்த ஒரு தாய், மாலையில், மகனும் – மருமகளும் தாமதமாக வீட்டுக்கு வருவதை பார்த்தார். இருவரும் வேலைக்கு செல்பவர்கள்.
ஒருநாள் மகன் முன்னதாகவும், ஒருநாள் மருமகள் முன்னதாகவும் வருவர்.
மகனை அழைத்து, தாமதமாக வரும் காரணம் கேட்க, ‘உனக்கு இதெல்லாம் புரியாதும்மா…
‘எங்கள் இருவருக்கும் பயங்கர, ‘ஸ்ட்ரெஸ்…’ இருவரும், ‘கவுன்சிலிங்’ போய் வருகிறோம்… ஒரு மணி நேரத்துக்கு அந்த டாக்டருக்கு கொடுக்கும் தொகை அதிகம். மிக சிறந்த டாக்டர், அவரது சிகிச்சையில் எல்லாம் சரியாகிவிடும்…’ என்று கூறினான்.
அதற்கு அந்த தாய், ‘நாளை அந்த டாக்டரை பார்க்க போக வேண்டாம்; சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வரவேண்டும்…’ என்று கூறினார்.
அடுத்த நாள் மாலை, வீட்டுக்குள் நுழைந்த மகன் – மருமகள் மூக்கை சுகந்த மணம் துளைத்தது.
இருவரையும் கை கால் கழுவி, உடை மாற்றி, பூஜை அறைக்கு வருமாறு கூறினார், தாய்.
அவர்களும் அவ்வாறே செய்தனர். மணம் வீசும் மலர்களின் வாசம்… அழகான தீப ஒளி நிறைந்த அந்த அறையில் சற்றுநேரம் அமர்ந்து, இருவரும் தாமாகவே கண் மூடி அந்த சூழலின் இன்பத்தை அனுபவித்தனர். பின், கண் திறந்தபோது, ‘கவுன்சிலிங்கில் கிடைக்காத அமைதி கிடைத்ததாக சொல்ல…’ தாயார் மகிழ்ந்தார்.
இன்னொரு விஷயம்…
வீட்டில் பெண் குழந்தைகள் இருந்தால், அவர்களை தினமும் விளக்கேற்றும்படி சொல்ல வேண்டும்.
இப்படி செய்தால், அவர்களின் முகப்பொலிவு பன்மடங்கு கூடும். விளக்கேற்றிய வீடு, வீண் போகாது.
– பி.எஸ்.புஷ்பலதா in http://www.dinamalar.com
natarajan
Their families moved to Chennai from Hubei province and set-up dental clinics in the Evening Bazaar in the 1930s.
The glass doors of the tiny dental clinic swing open to green tiles, wooden panels, lots of dental instruments and neatly stacked bottles and medicine packs. Dr Shieh Hung Sen is inside, dressed in a green linen shirt, attending to a patient with practised deftness, while directing his assistant Nila in flawless Chennai Tamil.
Dr Shieh, who is better known by his Christian name Albert Shieh, is a second-generation Chennaite of Chinese origin. He runs Dr Shieh’s Bright Smile, a 75-year-old clinic, the oldest among the 8 such compact Chinese dental studios dotting the sides of Evening Bazaar Road, Park Town.
“My parents moved from Hubei province in China to Madas some time before the World War II. The Chinese communists were forcibly recruiting people to the army. It was either abscond or die. So my parents along with 8 other families left in the cover of the night to Burma, from where they came to Chennai in boats,” says Albert.
His father, Saw Ma Seng, among others who fled the country, were traditional Chinese dentists who established their business in Park Town in the 1930s. Now, their children and grandchildren are running the operations.
“Dental colleges started in the city only around the 1950s. Yet, our fathers had set up thriving businesses way back in the ’30s and we sons took over when they passed on,” says Albert, who went on to a acquire degree in dentistry from Annamalai University, after finishing his schooling in Bishop Corrie School, Parrys.
Growing up in Chennai
As he reminisces of the Chennai of his youth, Albert, who specialises in denture making, prods open his patient’s mouth and fixes a perfect set of lower front dentures on his gums.
“The best days of my life in Chennai were my school days. We used to play cricket in the Park Town grounds until late evenings. I spoke English and Tamil with my friends group and at home we spoke Mandarin (Hubei dialect),” smiles Albert, who can also read and write Tamil. Albert also understands Malayalam, Telugu and Hindi, and even attempts speaking them occasionally.
“Today is Tamil New Year. You must be celebrating Vishu since you are a Malayali, right?” he asks this reporter with a smile.
Now married with two children, a son and a daughter, Albert reveals that his family speaks Tamil, Chinese and English at home.
“I got married to my wife, Hu Yu Kwan, who is from one of the families in the community itself. However, now the community is not as close-knit as we were, with the older generation passing on,” he says.
In his childhood, the families would get together every Chinese New Year and feast.
“The Chinese New Year’s Eve is a special day for us and the entire community gathers for a feast, which is a grand affair with Wuhan (Hubei cuisine) delicacies of Changyu fish and Sou Chin (stir fry) Chicken. It’s nothing like what you get in the Chinese restaurants in the city,” says Albert, who shares an equal and impartial love for south Indian cuisine too.
“Ïdly, dosa, sambhar and all other dishes I relish. My wife makes the best rasam and kaara kolambu, I feel. In fact, my son’s friends used to ask him if his mum was Tamilian or Chinese after tasting the lunches she used to pack for his school,” he adds with a shy smile.
Albert’s son, Joshua, is a practicing dentist in Canada and, interestingly, is married to a Tamil woman.
“When I was a kid, my mother used to threaten me that if I married outside of the community she would disown me. When I got married, I had a traditional two-day Chinese wedding and a church wedding. Now, times have changed; my daughter-in-law is Tamil and we had a register marriage along with a reception here in Chennai,” says Albert.
The family members are practicing Seventh Day Adventists who had earlier adopted Roman Catholicism. Over the years, many from the community have diverged to different denominations within Christianity.
In the next clinic, David Ma, also known as You Chang Ma, Albert’s nephew, is a Jehovah’s Witness and runs Venfa, a clinic started by his father. Unlike Albert, David belongs to the third generation of the Chinese diaspora settled in the city.
“I don’t have many ties to Hubei. All my life I have known this city. My favourite food is the karuvattu kolambu or the dried fish that you get here. I’m married to an Indian girl, who is from Sikkim. In fact, I had an arranged marriage and went all the way to Sikkim to find my wife, since they look similar to us,” David says with a chuckle.
From Kung fu to Kollywood
Emphasising that they don’t watch Chinese films but for the occasional Jackie Chan Kung fu movie that is released in Chennai, Albert and David reveal that they enjoy Tamil cinema, especially the songs.
“I love old Tamil songs. There are some beautiful songs from Mudhal Mariyathai,” says David as he hums ‘Poongatre’ from the Sivaji Ganesan-starrer.
While David had no qualms about breaking into song, his uncle is more of a closet musician.
“He is usually singing all the time. He loves SPB and sings very well,” his assistant Nila tells TNM.
Albert is a fan of Suriya too and says he is excited about Kamal Haasan’s entry into politics. Apart from this, the dentist also boasts of a few famous friends from the industry.
“Prabhu, Sarathkumar and drummer Sivamani are all my close friends. I became close Prabhu and Sarathkumar as an athlete in school when we met at an inter-school sports competition. We meet once in a while when I am in town,” says Albert, who migrated to Canada with his wife a few months ago and shuttles between Chennai and Ontario.
The future
The Chinese clinics like Albert’s and David’s cater to the local population in Park Town.
“We have a thriving business and clients who have been consulting us and our fathers before us. They trust us and we have sort of established a brand here in Chennai,” says David.
Although many of their relatives have migrated to the US, Canada and other parts of the world, David and Albert remain rooted to the city.
“Although I keep going to Canada, I can’t let go of my business here and most of the year I’m in Chennai,” says Albert.
And despite this mass migration to several parts of the world, none of the Chinese in Chennai have returned to their home province of Hubei.
“I once visited China on a packaged tour with my wife. We couldn’t visit our native place as we couldn’t break away from the others.I have a few cousins there and I hope to visit them once in my lifetime,” says Albert.
However, Chennai remains in their hearts even as they search for better prospects elsewhere.
“I have never felt like an outsider. Chennai has and will always remain one of the most welcoming cities here. My sentiments for this city, in IPL language would be Namma Chennai-ku oru whistle podu,” David concludes with a grin.
Source…… https://www.thenewsminute.com
Natarajan
‘If I am super fit till 2020, I will compete but if I am not fit I will not.’ 
Almost every medal that is there to be taken is in her kitty but M C Mary Kom says she still trains like a maniac, the latest result of the regimen being a gold on debut at the Commonwealth Games in Gold Coast on Saturday.
The 35-year-old mother-of-three, who has five world titles and an Olympic bronze medal, is seen as a sporting icon not just in India but also in other countries.
Crowned Asian champion just months ago, Mary Kom added the light flyweight (48kg) Commonwealth crown to her tally.
“The secret to my success is my fitness and I am very quick. I plan well before bouts. I am lucky that I can catch my opponents within seconds, I am able to read them very quickly,” a giggling Mary Kom said at the end of her CWG campaign.
“I don’t have injuries, all I have is minor issues like cramps sometime,” she added.
And the secret to her fitness levels and to an extent her calm demeanour in the ring is a training regimen that she refuses to let go even one day.
“When I decide something with my head and heart than even my husband cannot stop me. He sometimes tells me to take it easy after competition but I can’t help it,” she said.
“I have to train to keep myself calm. It’s a a strong urge, it’s a habit and training makes me happy. When I don’t train I feel sick sometimes,” she added.
But despite the high fitness levels, she wouldn’t commit on whether the outlandish possibility of a 2020 Olympic appearance is on her mind.
“2020 is difficult to say, but I will try my best. 48kg is not there and I will have to put on weight to be in 51kg which is never easy. If I am super fit till 2020, I will compete but if I am not fit I will not,” said the accomplished boxer.
Elated at being India’s first woman boxer to claim a Commonwealth Games gold, Mary Kom said scripting history makes her happy.
“I have won everything and all of my medals are very important. Do I need to say more? Which other boxer can claim that, now I would not be scared of anyone. I am very happy that I created history. I have got everything,” she said.
“I still think about Olympics gold but other than that I have got everything. Even in Olympics, I do have a medal. I haven’t left out anything,” she signed off.
Source……..www.rediff.com
natarajan
The Swachh Bharat Abhiyan (Clean India Mission) promised to bring open defecation in India down to zero, and the government had also guaranteed that it would build enough toilets in every village and city to completely eradicate the problem of open defecation.
Many of us will agree that open defecation leads to the proliferation of diseases, and it is thus, advisable, to make India completely open-defecation free.
However, one man working for the Swachh Bharat Mission knows that the subject of open-defecation is not as black and white as it seems. For many, it is a part of their lifestyle, that they cannot change overnight. The problem of maintaining toilets that were built by the authorities also keeps people outside the washroom walls.
Mr Iyer had worked with World Bank from April 1998 to September 2007 in Hanoi, Vietnam. From 2012 onwards he was the lead water and sanitation specialist for the World Bank and was instrumental in bringing two leading programmes on the ground there.
Before taking up a specialisation in Vietnam, Mr Iyer had also worked in Washington on Egypt and Lebanon and in the Bank’s Water Anchor.
When he realised that he had to accept that many people prefer to defecate in the open rather than in toilets, Mr Iyer brought his experience in Vietnam to practical use. In 2014, he had written about the need for behaviour change before a lifestyle change, on the World Bank’s site.
It is driven by changing the behaviour at the community level based on quality, evidence-based interventions. What is also clear is that approaches must be tailored to be the specific context with careful consideration of local factors such as ethnicity,” he wrote.
Mr Iyer’s experience with the World Bank, across several countries, will certainly help India, to go a step further in the cleanliness mission.
This is a rare case of the Indian government appointing an IAS officer working with the World Bank for their initiative, and Mr Iyer has certainly upped the hopes of Indian citizens. He was appointed as Union Secretary for the Ministry of Drinking Water and Sanitation in 2017 on a two-year contract basis.
A senior government official told Livemint, “It is clear from the two-year fixed contract, that the government has decided to give him a free hand to steer the programme. It also gives a clear signal that if the government does not get the desired results from the internal talent pool, it will not hesitate in getting them from outside.”
With a combined experience of about two decades in this sector, Parameswaran is sure to be a beaming light of hope for the dream of a clean India!
Featured image source: Twitter.
Source….Tanvi Patel in http://www.the betterindia.com
Natarajan
Give your idlis a healthy twist.
Dietitian Jasleen Kaur shares her recipes. You can share yours too! Scroll down to find out how. 
Photograph: Kind courtesy Upendra Kanda/Creative Commons
Hot and sour idli
Ingredients:
Method:
Idli Upma
Ingredients:
Method:
SOURCE:::::: http://www.rediff.com
Natarajan
Take off with Natarajan 