Coimbatore

“எட்டு அடி குழியில் 3000 லிட்டர் மழை நீர் சேமிப்பு” – அசத்தும் கோயம்புத்தூர்காரர்கள்!

natarajanLeave a comment

 

“மழை நீர்… உயிர் நீர்…”, “மரம் வளர்ப்போம்; மழை பெறுவோம்…” இப்படி மழை நீருக்காக ஏராளமான வாசகங்கள் பெரும்பாலும், வாகனங்களின் பின்புறம்தான் எழுதப்படுகின்றன. கான்கிரீட் காடான நகரங்களில் மழை நீர், சாக்கடையிலும், கடலிலும்தான் கலக்கின்றன. பெய்யும் மழை நீரைச் சேகரிக்க முடியாமல், கோடை காலத்தில், தண்ணீர் பஞ்சம் ஏற்பட்டு, கேன் தண்ணீரை நம்பி காலத்தை ஓட்டி வருகிறோம்.

கோவையில் இந்தாண்டு கோடை காலம் முதலே நல்ல மழை பெய்து வருகிறது. கோவையில் ஓராண்டில் பெய்யும் சராசரி மழை அளவு 620 மி.மீட்டர். இந்த நீரைச் சேகரித்தாலே குடிநீர் பஞ்சம் எட்டிக்கூட பார்க்காது. ஆனால், பெய்யும் மழை நீரைச் சேகரிக்க முடியாததால், கடந்த சில ஆண்டுகளாக, கோவையில் கோடை காலத்தில் கடுமையான தண்ணீர் பஞ்சம் ஏற்படுகிறது. நிலத்தடி நீர் மட்டமும் கணிசமாகக் குறைந்துவிட்டது.

இந்நிலையில், கோவையில் மழை நீரைச் சேமிப்பதற்காக, பொது இடங்களில், மழைநீர் சேகரிப்புக் கிணற்றை தன்னார்வலர்கள் அமைத்து வருகின்றனர். அதன்படி, இந்தியாவின் “மழைநீர் மனிதன்” என்று அழைக்கப்படும் சேகர் ராகவனின் ஆலோசனைப்படி, ரேக் அமைப்பு, கோவை குளங்கள் பாதுகாப்பு அமைப்பு மற்றும் சில நல்ல உள்ளங்கள் உதவியுடன், கோவை மாநகராட்சியுடன் இணைந்து மழைநீர் சேகரிப்பு கிணறை அமைத்து வருகின்றனர்.

 

 

 

 

 

 

 

 

மழைநீர் சேகரிப்பு கிணறு

மழை நீர் அதிகளவில் வீணாகக்கூடிய பொது இடங்களில், குழி தோண்டி, அதில் கான்கிரீட் ரிங்கை அமைத்தால் போதும். உதாரணத்துக்கு எட்டு அடி குழிதோண்டி, அதில் தொட்டி போல, நான்கு அடி விட்டமுள்ள, காங்கிரீட் ரிங்கை இறக்கி வைத்தால்போதும். சராசரியாக எட்டு அடி ஆழமுள்ள குழியில் 3,000 லிட்டர் நீரை சேமிக்கலாம். இதில் சேமிக்கப்படும் நீர், கொஞ்சம், கொஞ்சமாக நிலத்தில் இறங்கும். இதன் மூலம், சுற்றுவட்டாரப் பகுதிகளில் நிலத்தடி நீர் மட்டம் உயரும். சென்னையில் வெற்றி பெற்ற இந்த மழைநீர் சேகரிப்புக்கிணறுகளை, கோவையில் முதல்கட்டமாக, குறிச்சி பகுதியில் மாநகராட்சிக்கு சொந்தமான ரிசர்வ் சைட்டிலும், துடியலூர் பகுதியிலும் நடைமுறைப்படுத்தியுள்ளனர்.

இதுகுறித்து சேகர் ராகவன், “பூமிக்குள் நீர் இறங்குவதற்கு, 10 முதல் 15 அடி ஆழத்துக்கு குழி தோண்டலாம்.  நமக்கு தகுந்தாற்போல் ரிங் அமைத்துக் கொள்ளலாம். ஆண்டுக்கு ஒரு முறை மட்டும் இதைச் சுத்தம் செய்தால் போதும். இதை வீடுகளிலும் அமைக்கலாம். தெருக்களின் ஓரமாகவும் அமைக்கலாம். நீர் சேமித்து வைக்கும் தொட்டியாக இதைப் பார்க்கக் கூடாது. நீரை நிலத்தடிக்கு அனுப்பி வைக்கும் திட்டமாகத்தான் பார்க்கவேண்டும். சென்னையில் பல இடங்களில் இந்த மழைநீர் சேகரிப்புக் கிணற்றை அமைத்துள்ளோம். இதன் மூலம் வெள்ள அபாயத்தையும் தவிர்க்கலாம். நிலத்தடி நீர் அளவையும் அதிகரிக்கலாம். குறிப்பாக, அடுக்குமாடி குடியிருப்புப் பகுதிகளில் இதுபோன்ற கிணறுகளை அமைப்பது மிகவும் நல்லது. நிலத்தடி நீர் என்பது, வங்கியை போன்றது. அதில் தண்ணீரைச் செலுத்தினால்தான், மீண்டும் அதில் இருந்து, தண்ணீரை எடுக்க  முடியும். 10 அடி ஆழம், 3 அடி காங்கிரீட் ரிங்குடன் கூடிய மழை நீர் சேகரிப்பு கிணறை அமைக்க 12 ஆயிரம் ரூபாய் ஆகும்” என்றார்.

ரேக் (Raac) அமைப்பின் ரவீந்திரன், “தற்போதைக்கு, பெரும்பாலான பகுதிகளில், மழை நீரைச் சேகரிப்பதற்காக, 200 அடிக்கு போர் போட்டு, ஆறு அடிக்கு குழித் தோண்டி, அதில் கற்களை போடுவார்கள். இதற்கு 75 ஆயிரம் ரூபாய்வரை செலவாகும். எல்லோராலும் இதை அமைக்க முடியாது. அவற்றை பராமரிப்பதும் கடினம். ஆனால், மழை நீர் சேகரிப்புக் கிணறுகளை அமைக்க அவ்வளவு செலவு ஆகாது. இதை, பராமரிப்பதும் மிகவும் எளிது. 15 ஆயிரம் ரூபாய் செலவுசெய்து ஓர் கிணற்றை அமைத்தால், அதன் மூலம் 15 ஆண்டுகளுக்கு மழை நீரைச் சேமிக்கலாம். பொது இடங்களில் மழை நீரைச் சேமிப்பதற்கு இது மிகவும் எளிதான வழி. இதுதொடர்பாக, மக்களிடையே விழிப்பு உணர்வும் செய்து வருகிறோம். மழைக்காலம் முழுவதுமே மழை நீர் சேகரிப்புக் கிணற்றை அமைக்கத் திட்டமிட்டுள்ளோம்”  என்றார்.

சமூக ஆர்வலர் டிம்பிள் கூறுகையில், “சென்னை அண்ணாநகரில் என் உறவினர் வீடு உள்ளது. அவர்களுடையே தெருவே லாரி தண்ணீரை பிடித்துக் கொண்டிருக்கும். ஆனால், இவர்கள் பிடிக்க மாட்டார்கள். அப்போதுதான், மழைநீர் சேகரிப்பு கிணறு குறித்துத் தெரியவந்தது. அப்போதிலிருந்தே, இந்தத் திட்டத்தைக் கோவைக்கு கொண்டு வரவேண்டும் என்று ஆசை இருந்தது. எங்களது அப்பார்ட்மென்ட் அருகே, இப்படி வீணாகும் மழைநீரை பார்க்கும்போது, எனக்கு வருத்தமாக இருக்கும். பின்னர், சேகர் ராகவனுடன் ஆலோசித்து, எங்களுடைய அப்பார்ட்மென்ட் அருகே உள்ள ரிசர்வ் சைட்டில் கிணறு அமைத்தோம். 2,500 சதுரடி பகுதியில் பெய்யும் மழை நீர், இதில் சேமிக்கப்படும். கோவை முழுவதும் இதுபோன்று 44 ஆயிரம் குழிகள் அமைக்கலாம் என்கின்றனர். அப்படி அமைக்கும்போது, நிலத்தடி நீரின் அளவு ஒன்பது மீட்டர் வரை அதிகரிக்கும். எனவே, பள்ளிகள், அரசு அலுவலகங்கள், ஷாப்பிங் மால்கள் போன்ற பகுதிகளில் இதுபோன்ற கிணறுகளை அமைக்கலாம். அந்தப் பகுதிகளில் உள்ள மக்கள் இணைந்து, தங்களின் பங்களிப்பில்கூட இதுபோன்று குழிகளை அமைக்கலாம்” என்றார்.

மழை பெய்வதற்கு முயற்சி செய்யாவிடினும், குறைந்தது பெய்யும் மழை நீரையாவது சேமிக்க முன் வருவோம்…!

Source….. http://www.vikatan.com

Natarajan

Advertisements

After Coimbatore’s Water Table Collapsed, This Simple Initiative Revived It…Thanks to ” Siruthuli “

natarajanLeave a comment

As cities across India are facing a severe shortage of water, Coimbatore has been trying to preserve and recharge its groundwater levels. At the forefront of this change is Siruthuli, an NGO that is dedicated to cleaning Coimbatore, and infusing green methods throughout the city!

Coimbatore, which was once a place of abundant rainfall, was shaken to reality following a drought in 2003.

As part of its initiative to recharge groundwater levels in the city, Siruthuli has implemented rainwater harvesting structures (RWH).                                               

“In 2003, Coimbatore received 65% less rainfall than in previous years. This made us release the need to save water, and harvest it when there was adequate rainfall,” says Shruthi Suresh, a representative of the organisation.

The organisation conducted a series of geo-hydrological studies in 2005, to better analyse how to approach the conservation of groundwater in the region. In association with the Corporation of Coimbatore, Siruthuli began conducting rainwater harvesting structures in various locations across the city.

However, one of the significant challenges of the construction was the fact that Coimbatore was primarily a hard rock structure, and thus percolation of water was difficult. The organisation persevered and came up with the idea of drilling bore wells for groundwater.

“We came up with this technique to recharge the groundwater. We recommended two types of structures using this technique. The first simply recharges the aquifers, while the other not only recharges but also pumps the harvested waters so that it can be used,” she explains.

According to Shruthi, the structures are installed in both open spaces, as well as on roadsides.

Today, thanks to the efforts of this organisation, Coimbatore has more than 600 rainwater harvesting structures in different locations across the city.

However, on average it has been observed that the open spaces have seen a much higher level of maintenance than the ones on the roadside ones. There have been instances where some of the roadside RWH structures have been shut down for new roads and construction.

However, the organisation is optimistic and has seen significant growth in groundwater tables, from the time the wells have been implemented. This can be seen in the table below:

The water that is harvested from the ground is what is used extensively for not only daily use but as drinking water. It, therefore, becomes imperative for the citizens of the city, to maintain and use the water judiciously.

Today, even with a shortage of water, Coimbatore maintains stable and sustainable groundwater tables.

This initiative goes along with one of the organisation’s chief objectives, titled, “Water Watch,” under which, they aim to not only recharge groundwater, but also rejuvenate water bodies, and restore the River Noyyal. The river, which once had 34 streams, is now reduced to just four.

In the future, Siruthuli plans to conduct a comprehensive study of the entire region. This will be done to better understand natural drains, vegetation, groundwater levels, land use, and livelihoods. The study will form the basis for developing watershed concepts, RWH structures, and more. These will be applied across Coimbatore, after a series of awareness campaigns.

Siruthuli has also been involved in spreading the message of going green and educating the next generation for the same.

You can read about their initiatives here!

Source…..Anakha Arikara  in http://www.the better india .com

Natarajan

 

Meet Muruganantham, the real Pad Man…

natarajan1 Comment

His low-cost machines that make sanitary pads have earned him international recognition. A Muruganantham’s story is now being told on the big screen as Pad Man

A Muruganantham’s life is a haze of interviews to newspapers, TV channels and radio stations. His phone doesn’t stop ringing and his wife sees him only during meal times. To the world, he is a social entrepreneur; ‘Pad man’, ‘Menstrual man’; ‘The man who wore a sanitary napkin’: the low-cost sanitary napkin machine that he created is changing the lives of thousands of women across the world.

But at his home in Coimbatore, he’s a busy father whose bonding time with his daughter is during his work tours —he takes her along since he’s rarely home; an elusive husband with whom his wife seeks an appointment —she says this jokingly to us, but there’s truth in it.

 

 

 

 

 

 

 

 

Just the same

There’s a Bollywood movie about him that’s releasing this week and he has gained international recognition. But the man is matter-of-fact about his celebrity status. “My work remains the same,” he says, seated in the living room of his rented house. “Tomorrow, I will walk into a remote village with my machine and no one will recognise me,” he says. “Nothing has changed or will change.” But the cause that he upholds —to take sanitary pads to every nook and corner of India —is gradually gaining momentum. In another 30 years, Muruganantham is sure that he will ensure 100% penetration.

It’s like breaking a massive mountain with a sledgehammer singlehandedly—the stigma surrounding the subject is as such. Which is what makes his story interesting. Muruganantham recalls how his obsession to research on sanitary napkins earned him nothing but ridicule from those around him. “My fellow villagers thought I was a vampire,” he laughs. “I came close to being tied up to a tree.” Muruganantham wanted to create low-cost sanitary towels.

His work took bizarre turns —he strapped onto himself a machine fashioned using a football bladder that pumped out blood into a sanitary pad that he wore. He was that mad scientist the world just didn’t understand. In 2006, when his innovation won an award from the then President Pratibha Patil, his life changed forever.

“My machines now run in 4,800 points in India and in 29 other countries,” he says. His story has appeared in several foreign language publications—Hebrew being one of them. It’s only natural that it be made into a feature film.

Now a feature film

Pad Man, directed by R Balki, featuring Akshay Kumar, Radhika Apte, and Sonam Kapoor, presents Muruganantham’s journey from a school drop-out to a social entrepreneur. “It does have ‘masala’ elements, being a Bollywood film,” says Muruganantham. He worked with the crew for over three years, helping them set up his machines on the sets and demonstrating his work.

The story is set in Madhya Pradesh and not Tamil Nadu. Muruganantham feels that only then will the cause have a pan-India reach. “I did have Tamil filmmakers approach me,” he says. “But I didn’t want the film to be confined to one part of the country.” Elusive that he is, it took a while for actor and writer Twinkle Khanna, who has produced the film, to pin him down for a conversation. “She contacted me in 2015,” says Muruganantham. Khanna featured Muruganantham in her 2016 book The Legend of Lakshmi Prasad.

“Pad Man is the first feature film that talks about women’s monthly period,” he says. With barely any knowledge of Hindi, Muruganantham managed to effectively convey his thoughts to the team. “It helped that director Balki and the cinematographer PC Sreeram knew Tamil,” he says.

Despite his wide network of employees and volunteers, Muguganantham personally travels with his machines to train women to make sanitary napkins in regions affected by extremism. He rolls off names of villages that many may not have heard of — Dhamtari, Lakshmipuramu, Gajroli, Tehri… Many girls in such villagers don’t attend school due to lack of awareness and access to sanitary pads. Murugnanantham is changing that. This is the best thing about his innovation—that a village girl who shut herself at home simply because she menstruated, can finally go to school.

In all these years of working on menstrual hygiene, what Muruganatham finds most difficult to deal with, is the superstition surrounding it. “Women in rural India have the strangest beliefs surrounding the monthly period,” he says. He is trying to break these by educating them. In a tribal village in the Nilgiris, women believed that if they used a sanitary towel, their eyes will be taken away. Muruganantham says, “A girl used it for two months and told her friends ‘Look, my eyes are still intact’.”

Source…Akila Kannadasan in http://www.the hindu.com

Natarajan