Happy Morning Healthy Day
Self Improvement
வாரம் ஒரு கவிதை ….” சுய தரிசனம் “
சுய தரிசனம்
++++++++++++++
கண்ணாடியில் பார்க்கிறோம் நம்
முகத்தை தினமும் .. திரும்பத் திரும்பப்
பார்த்து ரசிக்கிறோம் …அது சுய தரிசனம் !
கண்ணாடியில் தெரிவது இல்லை நம் சுய ரூபம் !
பார்த்தவுடன் தெரிவதில்லை நம்
சுய ரூபம் தன் மூக்கு கண்ணாடி
வழியே நம்மைப் பார்க்கும் அடுத்தவருக்கும் !
நம் கண்ணாடியும் காட்டுவதில்லை
நம் சுய ரூபத்தை ! அடுத்தவரும்
பார்ப்பதில்லை நம் சுய ரூபத்தை அவர்
கண்ணாடி வழியே !
நம்மைப் படைத்த இறைவனுக்கு மட்டும்
தெரியும் அவன் வசிக்க ஏற்ற இடமா நம்
இதயம் என்று ! நம் சுய ரூபம் என்ன என்று !
இறைவன் வசிக்க ஏற்ற இடமாக நம்
இதயத்தை மாற்ற தேவை ஒரு சுய
பரிசோதனை …சுய தரிசனம் நமக்கு !
இதயத்தில் இறைவன் குடி புகுந்து விட்டால்
ஒரு கட்டண தரிசனமும் தேவை இல்லையே
நமக்கு அந்த இறைவனை தரிசிக்க !
K.Natarajan
in http://www.dinamani.com dated 12/06/2019
வாரம் ஒரு கவிதை ….” கண்டெடுப்பின் காலக் குறிப்புகள் “
கண்டெடுப்பின் காலக் குறிப்புகள்
=================================
கடலில் மட்டும் முத்துக்கள் இல்லை
இந்த மண்ணின் அடியிலும் புதைந்து
கிடக்குது நம் முன்னோர் வடிவமைத்த
நகரமும் கோயிலும் அழகு சிற்பங்களுடன்
காலத்தால் அழியாத அடையாள சின்னமாய் !
எந்த தொழில் நுட்பம் இருந்தது நம் முன்னோருக்கு
அன்று ? ஆண்டுகள் பல கடந்தும் அவர் பேர்
சொல்லுதே இன்னும் !
கணிணி யுகத்தில் வாழும் நாம் முறையாக
பதிவு செய்ய வேண்டும் நம் நாட்டின்
அருமை பெருமையை ஒரு பொக்கிஷமாக !
விட்டு செல்ல வேண்டும் நம் பெயர் சொல்லும்
பாத சுவடுகளை இனி வரும் தலை முறை
பின் தொடர்ந்து நடக்க !
இனம் மதம் மொழி தாண்டி நாம் இன்று
பதிக்கும் பாத சுவடு கல்லில் வடித்த சிற்பமாய்
அடையாளம் காட்டும் நம் புனித மண்ணை
ஒரு புதிய பூமியாக என்றென்றும் !
K.Natarajan in http://www.dinamani.com dated 01/06/2019
01/06/2019
மற(றை)க்கப்பட்ட உண்மைகள்! – வீட்டில் விளக்கேற்றுங்கள்!….
‘விளக்கு ஏற்றிய வீடு வீணாய் போகாது’ என்று ஒரு பழமொழி உள்ளது.
வீட்டிலும், கோவிலிலும் ஏன் விளக்கேற்றுகிறோம் தெரியுமா?
தீபத்தின் சுடருக்கு, தன்னை சுற்றி உள்ள தேவையற்ற எதிர்மறை சக்திகளை ஈர்க்கும் சக்தி உண்டு.
அவ்வாறு ஈர்க்கும்போது, தானாகவே, ‘பாசிடிவ் எனர்ஜி’ அதிகரிக்கும்.
நம் சுற்றுப்புறம் தெளிவாகவும், பலத்தோடும் காணப்படும். இரண்டு நாள் வீட்டில் விளக்கேற்றாமல் இருந்தால், வீடே மயானம் போல் தோன்றும். எல்லாருமே சோர்வாக இருப்பர்.
நம் உடலில் இருக்கும் ஏழு சக்கரங்களில் மூலாதாரமும், சுவாதிஷ்டானமும், நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்றுவதால் துாய்மையடைகிறது. அதேபோல், மணிபூரகம், அனாஹதம் இரண்டும் நெய் விளக்கு ஏற்ற, துாய்மை அடைந்து, நற்பலன்களை அடைகிறது.
நம் உடலில் இருக்கும் நாடிகளில் சூரிய நாடி, சந்திர நாடி, சுஷம்னா நாடி ஆகியவை மிக முக்கியமாக கருதப்படுகிறது.
* சூரிய நாடி, நல்ல சக்தியையும், வெப்பத்தையும் தருகிறது. சந்திர நாடி குளுமையை தருகிறது
* சுஷம்னா நாடி அந்த பரம்பொருளுடன் சம்பந்தப்பட்டு ஆன்மிக பாதையை வகுக்கிறது
* நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்ற, சூரிய நாடி சுறுசுறுப்படைகிறது
* நெய் விளக்கு, சுஷம்னா நாடியை துாண்டிவிட உதவுகிறது
* பொதுவாக நெய் தீபம், சகலவித சுகங்களையும் வீட்டிற்கு நலன்களையும் தருகிறது.
திருவிளக்கை எப்போது வேண்டுமானாலும் ஏற்றலாம்; இதற்கு தடையேதும் இல்லை.
ஆனால், பொதுவாக மாலை, 6:30 மணிக்கு ஏற்றுவதே நம் மரபு.
சூரியன் மறைந்ததும், சில விஷ சக்திகள் சுற்றுச்சூழலில் பரவி வீட்டிற்குள்ளும் வர வாய்ப்பிருக்கிறது.
ஒளியின் முன் அந்த விஷ சக்திகள் அடிபட்டு போகும். எனவே, அந்நேரத்தில் விளக்கேற்ற வேண்டும் என்கின்றனர்.
ஒரு நாளிதழில் வெளிவந்த நிகழ்வு இது: அமெரிக்காவில் இருக்கும் தன் மகனின் வீட்டுக்கு சென்றிருந்த ஒரு தாய், மாலையில், மகனும் – மருமகளும் தாமதமாக வீட்டுக்கு வருவதை பார்த்தார். இருவரும் வேலைக்கு செல்பவர்கள்.
ஒருநாள் மகன் முன்னதாகவும், ஒருநாள் மருமகள் முன்னதாகவும் வருவர்.
மகனை அழைத்து, தாமதமாக வரும் காரணம் கேட்க, ‘உனக்கு இதெல்லாம் புரியாதும்மா…
‘எங்கள் இருவருக்கும் பயங்கர, ‘ஸ்ட்ரெஸ்…’ இருவரும், ‘கவுன்சிலிங்’ போய் வருகிறோம்… ஒரு மணி நேரத்துக்கு அந்த டாக்டருக்கு கொடுக்கும் தொகை அதிகம். மிக சிறந்த டாக்டர், அவரது சிகிச்சையில் எல்லாம் சரியாகிவிடும்…’ என்று கூறினான்.
அதற்கு அந்த தாய், ‘நாளை அந்த டாக்டரை பார்க்க போக வேண்டாம்; சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வரவேண்டும்…’ என்று கூறினார்.
அடுத்த நாள் மாலை, வீட்டுக்குள் நுழைந்த மகன் – மருமகள் மூக்கை சுகந்த மணம் துளைத்தது.
இருவரையும் கை கால் கழுவி, உடை மாற்றி, பூஜை அறைக்கு வருமாறு கூறினார், தாய்.
அவர்களும் அவ்வாறே செய்தனர். மணம் வீசும் மலர்களின் வாசம்… அழகான தீப ஒளி நிறைந்த அந்த அறையில் சற்றுநேரம் அமர்ந்து, இருவரும் தாமாகவே கண் மூடி அந்த சூழலின் இன்பத்தை அனுபவித்தனர். பின், கண் திறந்தபோது, ‘கவுன்சிலிங்கில் கிடைக்காத அமைதி கிடைத்ததாக சொல்ல…’ தாயார் மகிழ்ந்தார்.
இன்னொரு விஷயம்…
வீட்டில் பெண் குழந்தைகள் இருந்தால், அவர்களை தினமும் விளக்கேற்றும்படி சொல்ல வேண்டும்.
இப்படி செய்தால், அவர்களின் முகப்பொலிவு பன்மடங்கு கூடும். விளக்கேற்றிய வீடு, வீண் போகாது.
– பி.எஸ்.புஷ்பலதா in http://www.dinamalar.com
natarajan
Chennai’s pavement football stars….!!!
A Ganesh Nadar/Rediff.com meets Chennai’s all-girl street children football team who competed in the Street Child World Cup in Moscow.
Their home may be on a pavement, but their eyes are bright with hope for the future.
Helping them through their rough times is their love for football.
In fact, these Chennai lasses have recently returned from Moscow, where they participated in the Street Child World Cup and won one of the five matches they played.
Their happy smiles mask the hard lives they have led.
One of the girls has been rescued from a child marriage, another from a stainless steel vessels manufacturing factory.
Two had to cope with a drunk father while two were abandoned by their fathers.
Their strength to face their circumstances came from practising advocate Paul Sunder Singh.
Singh’s abiding desire to help Chennai’s street children resulted in Karunalaya in 1995.
His hard work was noticed by the state government and, three years later, they gave him a grant that would allow him to look after 50 children in a shelter. The home now has 60 children.
“We encourage sports. It teaches both competition and discipline,” says Singh, who has a doctorate in criminology.
“We want to give these children a normal childhood and games play an important role in this effort of ours.”
Karunalaya only shelters runaway children from Tamil Nadu; the others are sent back to their home state.
“The biggest problem these children face is that they don’t have birth certificates,” Singh says. “As a result, they don’t have community certificates either and cannot benefit from government aid or schemes.”
“We get them admitted to schools through the Right To Education Act, but the schools want birth certificates which we cannot provide. All they have is Aadhar cards as the government is pushing that. Sadly, the government does not consider our problems.”
IMAGE: The team won one of the five matches they played at the Street Child World Cup in Moscow. Photograph: Kind courtesy Karunalaya
The Street Child World Cup, which was first held 2010, takes place in the city hosting the FIFA World Cup before the much-watched international tournament begins.
India, this year, was represented by an all-girls team from Karunalaya.
This is their third International outing.
In 2014, they sent a boys team to Street Child World Cup in Rio de Janerio.
In 2016, they sent a team of five to participate in the first-ever Street Child Games, also held in Rio de Janerio.
This year’s participants
share their story in their own words.
IMAGE: The all-girl Karunalaya football team. Photograph: A Ganesh Nadar/Rediff.com
Sangeeta, 18
I came to this shelter as a child after I was rescued from a steel factory where I was working.
I don’t stay here now. I stay on the pavement at Waltax Road (near Chennai Central railway station) with my mother.
My father was a drunkard who abandoned us.
My elder brother is working and my younger brother is also being educated by Karunalaya.
I studied in a municipal school. In my 12th exams, I got 798/1200 marks.
I want to do BSc in physical education as I like games. Karunalaya is helping me to find a sponsor for my education.
I learnt football in the summer camps that Karunalya conducts.
Nirosha, 15
I study in Class 9.
I was working and looking after my two younger brothers when I was rescued and brought to Karunalaya.
I am here since two years. Before that, I used to stay on the pavement at Mint Street (in Chennai’s commercial centre, George Town).
My younger brothers also stay here.
I study in the Church of South India school.
I have been playing football for two years now.
My mother is a daily wage earner. My dad abandoned us years ago.
Lakshmi, 17
My parents are ragpickers.
They could not repay Rs 2,000 that they had borrowed from a moneylender so they tried to get me married to him.
I escaped to the house of a friend, who also on stayed on our pavement near Koyambedu market.
I was rescued from my friend’s place and brought here four years ago.
I scored 248/500 in my Class 10 exams. I have opted for the arts stream for Class 12.
Later, I want to study social science and become a social worker.
If I get the opportunity, I will continue to play football.
Indu, 14
Karunalaya volunteers used to give tuitions to poor students near my place; that’s how I came to know about them.
My father works and my mother is a housewife.
My elder brother is in college and my younger brother is in Class 7. My father pays for their education.
I have been playing football here since two years.
Every year, we have a tournament in which every street has its own team.
I was lucky to go to Moscow to play. It was a great experience.
Masiya, 14
I am studying in Class 10 and my brother is in Class 11.
I stay on a pavement at Kasimedu.
My father has left us. My mother is a house maid.
I have been playing football for two years.
In Moscow, we managed to get by with English, but some of the other teams spoke different languages.
The matches were played in a friendly atmosphere.
This was the first time I travelled by plane.
Tamilarasi, 14
I am in Class 10.
Karunalaya has been helping me for the last two years now.
My father is a drunkard. When my parents separated, I stayed with my mother.
I have been playing football since two years. I am a good defender so my position in the team is a fullback.
S Gomathi, 14
I study in Class 9.
I stay with my family.
I have been coming since 18 months to play football.
The trip to Moscow was fun. The food was very different, but it was tasty.
We were there for 10 days. We stayed in a nice hotel.
This was my first World Cup.
Every year, we have an inter-street tournament in Chennai. I play regularly. I love football.
Ishwari, 15
I am staying in this shelter since four years. My younger brother is here too.
I have two elder brothers who have started working.
I am studying in Class 10.
My father left us long ago. I have been playing football for three years.
Geeta, 15
I have been with Karunalaya since two-and-a-half years.
My father is a coolie in the market and my mother is a maid.
I am in Class 10 and, later, I want to study science.
I have been playing football since two years and this game is my future.
Source….Ganesh Nadar in http://www.rediff.com
Natarajan
A Woman of Many Firsts: Meet India’s First And Oldest Cardiologist!…
Stent, heart bypass surgery, heart attack…all of us have heard these painful terms amongst our loved ones at one time or another. But these were uncommon a generation ago.
So, what happened? How did we reach here?
In an attempt to understand the status of heart disease in India, Priyamvada Chugh reached out to India’s first and oldest cardiologist.
Meet Dr Sivaramakrishna Iyer Padmavati, who turns 101 this month, and still goes to the National Heart Institute in Delhi every day,which she founded in 1977.
Born in 1917, Dr Padmavati fled with her family from Burma to Coimbatore in 1941 during World War II. With the passion to make a difference, she studied medicine at Johns Hopkins Hospital and Harvard Medical College in the USA with cardiology pioneers Dr Helen Taussig and Dr Paul Dudley White, respectively.
While returning to India in 1952 was a personal decision, it was the turning point for cardiology in India.
She has been the face behind several firsts:
- The establishment of the first cardiac clinic and cath lab at the Lady Hardinge Medical College, Delhi.
- The initiation of India’s first Doctorate of Medicine in Cardiology.
- Setting up cardiology departments at the prestigious Maulana Azad Medical College, GB Pant Hospital, etc.
- Founding the All India Heart Foundation, Delhi.
The list goes on. She accomplished all this in an era when cardiology was an unknown territory for most Indians, let alone for a woman.
To this Dr Padmavati says, “I pursued cardiology because there were very few courses available to women when I went to college, unlike today.” She was honoured with the Padma Bhushan in 1967 and the Padma Vibhushan in 1992 for her contributions to the field.
Having witnessed drastic changes in the incidence of heart disease in India over the last century, she says “Things were different earlier. Physical activity and a healthy diet were the norms. Now, times have changed.”
Burgers, fast food, and buttered paranthas, with eight hours of sitting in front of a computer, aren’t making things any better. As we move towards a machine-driven lifestyle characterised by increasing levels of stress, we invariably embrace unhealthy nutritional habits where heart diseases will only be on the rise.
Diseases of the heart have become the biggest killers of the modern times. According to reports from the World Health Organisation (WHO), heart diseases kill 17 million people around the world every year, and this figure is expected to rise to 23 million by 2030. The numbers are as horrific in India where 32% of all adult deaths are due to heart diseases.
Worryingly, heart disease in Indian youth is increasing rapidly, with 50% of all heart attacks occurring under 50 years of age and 25% occurring under 40 years of age.
So, what causes heart disease? Dr Padmavati answers, “The biggest reasons for heart disease are obesity, hypertension, diabetes and tobacco abuse.” High level of blood cholesterol is a common sign among obese people. Being a bad fat, cholesterol tends to get deposited in blood vessels, making them thinner and causing an increase in blood pressure, which weakens the heart.
Similarly, high salt intake also leads to increased blood pressure and eventually heart failure. Guidelines from the WHO recommend getting no more than 2.3 g of sodium a day, which is just one teaspoon of salt! As Indians, we are consuming almost twice that amount per day!
Another red flag for heart disease is high blood sugar, which gets converted to fat by the liver, raising the risk of heart disease. The American Heart Association suggests that we should consume less than 36 g of sugar per day, which is equivalent to just a single serving of a Rasgulla!
Can you imagine how many times the daily requirement of salt and sugar you have already consumed today? Studies show that exercising as little as 30 minutes every day decreases the risk of heart disease by up to 30%.
Limiting the intake of sugar and salt and increasing physical activity is the only way forward.
Another recommended strategy to strengthen our heart is by having at least 500 g of antioxidant-rich fresh fruits and vegetables such as tomatoes, pomegranates, spinach, grapes, etc. daily.
Several campaigns across the globe have been fighting these risk factors to reduce the incidence of heart disease. For instance, the Daily Mile Scheme, initiated in Scotland, is ensuring 15 minutes of morning run for school students across Europe. Norway has hiked the tax on sugar by 83% at the start of 2018, with products like candies and chocolates being taxed at almost $5 per kilo. In Finland, low-salt food options in the supermarket carry a “better choice” logo, and high salt foods have a mandatory warning sign.
In India, we neither have a sugar tax, nor a policy on salt consumption. So, for us Indians who worship food and love after-meal naps, it is time that we adopt something like Namak Cheeni Kam aur Exercize Zyada, karo apne Heart se ye Vaada (cut down your intake of sugar and salt and increase your exercise, make this promise for your heart).
Source….Health Heroes – This article is part of a series to celebrate some of India’s most amazing doctors and to understand the incredible work they are doing. http://www.the betterindia.com
Natarajan
Meet Gururaja…CWG 2018 Medallist…
‘His victory is our victory,” said his family as they watched him bag the silver medal in weightlifting, in Australia.
At 7.30 am on Thursday morning all eyes in the Poojary household in Vanse, a tiny village near Kundapur in Karnataka, were glued to the television.
One of their own, Gururaja Poojary, was taking part in the men’s 56-kg weightlifting competition in the 2018 Commonwealth Games in Australia. After failing to lift the weight of 138 kg in his first two attempts, it appeared as if Gururaja’s medal prospects were slipping away
The 25-year old weightlifter, however, was the very picture of strength in his final attempt to take his final tally to 249 kg and clinch the silver medal.
This medal in the Gold Coast is not only Gururaja’s first taste of success on the international stage right on his debut, but is also the product of a journey where he overcame poverty and personal setbacks to reach where he is.
But for his family members, it came as no surprise.
He comes from a sporting family – all five of his brothers dabbled in Kabaddi and were athletes. “But it was Gururaj who was always going to achieve his dream,” says Manohar Poojary, Gururaja’s elder brother.
Gururaja’s father, Mahabala Poojary, is a goods-truck driver, who struggled to make ends meet to take care of his six sons. “Poverty is something we have lived in all our life. If we were a little bit well-off financially or received the necessary support and encouragement, maybe all of my sons could have made our country proud,” says Mahabala, speaking after his son’s success in Australia.
But due to poverty and unforeseen circumstances at home, Gururaja’s older brothers – Mohan, Manohar, Udaya and Rajendra – had to drop out of school and, with that, from sports. Only Gururaja and his youngest brother, Rajesh, completed their studies amongst the six sons.
His mother, Padhu Poojarthi, is a homemaker.
But his family was not willing to let Gururaja tread the same path. “Our father worked extra hard to ensure that Gururaja strove to achieve his dream. Seeing my father’s and brother’s struggles, even we chipped-in, taking on extra work to help in whatever way we could. Today, his victory is as much our victory,” says Manohar.
While studying at Sri Dharmastala Manjunatheshwara (SDM) College in Ujire, in Dakshina Kannada, Gururaja was looking for a wrestling coach rather than a weightlifting one. This was around the time Sushil Kumar had won his first Olympic medal in wrestling in 2008. While his search for a wrestling coach proved to be fruitless, he met powerlifters at the local gym and was soon representing his college in powerlifting.
It was here he met his coach Rajendra Prasad, who gave him his first lessons in weightlifting.”I still remember, in 2011, Gururaja was a young boy who had just joined a graduation course. He was a Kabaddi player and a wrestler, and did not have any idea about powerlifting. We selected him for the club and, seeing his talent, guided him in powerlifting,” says Rajendra Prasad, who works as a coach at the SDM Sports Club.
He added that Gururaja was proficient at the University level and even broke a record set by him in 1999 by lifting 193 kg (total in snatch and knee jerk) in 2012. He improved to 243 kg in 2015, a record which still stands to this day.
It was only in 2013 that he became a national-level athlete and in 2014, after a gold medal at the national-level, he started becoming a serious contender for a Commonwealth Games berth.
With his superlative rise in the sport, Gururaja also enrolled in the Indian Air Force three years ago, after which the Air Force took care of all the training expenses. “Until then, it was the family, college-mates and generous philanthropists who gave wings to his dream, hoping he would bring glory to the region,” says Manohar.
By the time the financial strain on his family was eased, 25-year-old Gururaja was ready to take on the world stage.
With the win in Australia, he has now vaulted straight into the national limelight and Pramod Madhwaraj, Karnataka Minister for Youth, Fisheries and Sport, who also hails from Udupi, said that Gururaja is likely to get a government job as a group-B officer and also a cash prize for his achievements.
When TNM caught up with Gururaja, he was, understandably, elated. “I am very happy that I have represented India in the Commonwealth Games and won the first silver medal for India (this year). This is my first Commonwealth Games and I want to thank my parents, family, my weightlifting coach Rajendra Prasad, SDM institution and everyone from my village who supported me,” he says.
His family members, who were nervously watching from home, was over the moon. Although his mother says she doesn’t quite understand the world of sport, she adds she is overwhelmed by the media visits.
But Gururaja’s family was quick to add that the journey is still not over. “We want him to make our country proud. Our biggest dream is that he participates and wins in the Olympics,” says Mahabala.
There is still some way to go before Gururaja can qualify for the Olympics. His final tally of 249 kgs will have to improve closer to 300 kgs. But throughout his journey, he has broken barriers and after his latest success in Australia, Gururaja will no doubt be willing to go the mile to chase his Olympic dream.
Source…….Harsha Raja Gatty and Prajwal Bhat in https://www.thenewsminute.com
Natarajan
ஒழுக்கத்திற்கு வழிகாட்டும் தாத்தா…
தாத்தா ஒருவரால் தான் குடும்பத்தில் எல்லோரையும் மன்னிக்க, கண்டிக்க ஏன்… தண்டிக்கவும் முடியும். வானளாவிய குடும்ப அதிகாரம் படைத்திருந்த தாத்தா இப்போது எங்கே?
தாத்தா, பாட்டி உறவு தாமரை இலை மேல் தண்ணீர் போல ஒட்டாமல் போனதால் தான் இன்றைய பல குடும்பங்கள் சுக்கு நுாறாய் உடைந்து, சிதறிப் போயிருக்கின்றன. வீட்டில் சாப்பிடாமல், நாக்கில் ருசியின்றி கிடக்கும் குழந்தைகளை, மருமகளிடம் திட்டு வாங்கினாலும் பரவாயில்லை என்று ஓட்டலுக்கு கூட்டிச்சென்று புரோட்டா, ஸ்பெஷல் தோசை, ஐஸ்கிரீம் என வாங்கி கொடுத்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த நாட்கள் என்ன… காய்ச்சலோ, வயிற்று போக்கோ வண்டி கட்டிக்கொண்டு முதல் ஆளாய் டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு, பெரிய டாக்டரை பார்க்க அழைத்து போகும் உத்வேகம் என்ன… அந்த தாத்தாக்கள் எங்கே?
கயிற்று கட்டிலில் நிலாவை காட்டிக்கொண்டே காற்றோட்டத்துடன் கதை சொல்லும் பக்குவம் என்ன… அவை எல்லாம் இந்த காலத்து குழந்தைகளுக்கு கிடைக்காத பாசபிணைப்பு காலங்கள்.
தாத்தாவின் அதிகாரம்:
தாத்தா கையில் தான் வீட்டின் சாவிக் கொத்து இருக்கும். கல்யாண நாளில் திடீரென ஒரு பெரும் தொகையை மருமகளிடம் கொடுத்து, பிடித்த நகை வாங்கிக்கொள்ளம்மா என்று குடும்ப சக்கரத்தை பக்குவமாக நகர்த்தி செல்லும் தாத்தாக்கள் இல்லாததால் பல குடும்பங்கள் தடம் புரண்டு கிடக்கின்றன. வீட்டிற்கு யாராவது புதிய ஆள் வந்தாலோ, ஆண் குரல் கேட்டாலோ யாரு என சத்தமாக கர்ஜிக்கும் குரலில் எதிராளி சற்று ஆடிப்போய் விடுவார்.
குழந்தைகளை முதல் நாள் பள்ளியில் கொண்டுபோய் விடுவதிலிருந்து, மருமகளை அடுத்த பிரசவத்துக்கு ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கும் வரை தாத்தா தானாகவே இழுத்து போட்டுக்கொண்டு செய்யும் வேலைகளை இப்பொழுது செய்ய யாரும் இல்லை. ஆட்டோக்காரர், கால் டாக்சிகாரர்கள் அந்த பணியை செய்ய வேண்டிய நிலை. இதுவேதனையானது மட்டுமல்ல மூத்த உறவுகளை உதறிய பாவத்தின் தண்டனை தான்.
ஒழுக்கத்தின் அடையாளம்:
தாத்தா வீட்டில் இருந்ததால் பெரும்பாலான குடும்பங்களில் ஆண்கள் மது அருந்துவதையும், புகை பிடித்தலையும் தவிர்த்தார்கள். லேட்டாக வீட்டிற்கு வந்தால், கதவை தட்டியவுடன் முதல் ஆளாய் கதவை திறந்து ‘ஏன்டா லேட்’ என மகனையும், பேரனையும் அதிகாரத்துடன் கேட்கும் உரிமை தாத்தாவிற்கு மட்டும் தான் இருந்தது. அந்த உரிமையை பறித்ததால் இன்று வீட்டிற்கு ஒன்றிரண்டு ‘குடிமகன்கள்’முளைத்துவிட்டனர்.
பாடம் சொல்லி கொடுப்பதாகட்டும், வாத்தியாரிடம் சென்று ‘படிக்கலைனா நல்லா அடிங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு, பேரன் போன பின்பு ‘அடிச்சு கிடிச்சுப்புடாதீங்க; ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன்,” என்று மறுநிமிடமே வாத்தியாரிடம் மல்லுகட்டும் அந்த தாத்தாவின் அன்புக்கு ஈடு இணையே இல்லை. குழந்தை பருவத்தில் உண்டியல் தான் தாத்தா கொடுக்கும் முதல் பரிசு. சேமிப்பு பழக்கத்தை முதல் காசு போட்டு தொடங்கி வைக்கும் தாத்தாக்கள் உண்டு. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போனா எனக்கு யாரு பொம்மை வாங்கித்தருவா? யாரு காசு கொடுப்பா?’ என விளையாட்டாய் கேட்கும் போதெல்லாம் சிரித்துக் கொண்டே ‘உன் கல்யாணத்தை பார்த்துட்டுதான்டா நான் சாவேன்’ என முத்தமிட்டவாறே சொல்லும் அந்த முதிய குழந்தை தாத்தா இப்போது இருப்பதெல்லாம் முதியோர் இல்லங்களில்.
முதுமையை போற்றுவோம்:
குடும்ப உறுப்பினர்களின் மூக்கணாங்கயிற்றை அதிகாரமாக கையில் வைத்திருந்த பல முதியவர்கள் இன்று முதியோர் இல்லங்களில் கட்டிப்போடப்பட்டிருக்கின்றனர். சமீபத்தில் ஒரு ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் எழுதிப்போட்டிருந்த வாசகம் நெஞ்சை உருக்கியது. ‘இது மனிதர்களை பார்க்க விலங்குகள் வந்து போகும் மனித காட்சி சாலை’. பல ஆயிரம் அர்த்தங்களை உள்ளடக்கிய வாசகம் இது. தங்கள் வீட்டின் முதியவர்களை முதியோர் இல்லங்களில் கொண்டுபோய்விடும் மகன்கள் அங்கு சொல்வதெல்லாம், ‘இங்கேயே ஏதும்ஆனா கூட பரவாயில்லை! நாங்க உங்களை ஏதும் சொல்லமாட்டோம். திரும்ப எங்க வீட்டுக்கு மட்டும் அனுப்பிவிடாதீங்க!’ குடும்ப உறவுகள் அந்நியமாகிப்போனதின் முதல் அபாயமே, வீட்டின் முதியோர் புறக்கணிப்பு தான்.
கேள்விக்குறி உறவுகள்:
தாத்தா பாட்டி உறவுகள் தற்போதைய குழந்தைகளுக்கு கிடைக்கிறதா என்றால் கேள்விக்குறிதான். தாத்தாக்கள் கிராமங்களில் தனியாக ரேடியோவோ, தொலைக்காட்சியோபார்த்து அன்றாட பொழுதை ஓட்டிக்கொண்டிருக்க, நகரத்து குழந்தைகள் பள்ளி, டியூஷன், டான்ஸ் என பிசியாக காலம் கழிக்க, என்றாவது வரும் தாத்தாவும் நகரத்து வீட்டில் தனியாகவே இருக்க, தாத்தா- குழந்தை உறவுப்பாலம் நுாலிழையில் தொங்கிக்கொண்டு இருக்கிறது. டிரங்கால் போட்டு கூடுதல் பணம் செலவு செய்து போனில் தாத்தாவிடம் நலம் விசாரித்த காலம் போய், இப்போது பணம், அலைபேசி, நேரம் இருந்தும் மனம் இல்லாமல் தாத்தாவுடன் போனில் பேசுவதையே தவிர்த்துவிட்டோம்.
தாயின் அன்பை போன்றே தாத்தாவின் அன்பும் ஈடு இணையற்றது. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போயிட்டேன்னு சொல்லி இன்னிக்கு நான் லீவு போடப்போறேன்’ என்று பேரன் தாத்தாவை கிண்டல் செய்து ஓடுவதும், ‘இரு உன்னை உங்க வாத்தியார் கிட்ட சொல்லித்தரேன்’ என்று சொல்லி தாத்தா செல்லமாய் துரத்துவதும் இனி கிடைக்காத நாட்கள். எந்த ஒரு செயலையும் பக்குவமாய் அணுகி தீர்வு சொல்வது தாத்தாவின் கைவண்ணம். வயதும், அனுபவமும் தாத்தாவை பக்குவப்படுத்துகிறது. ஆனால், அந்த நிதானமும் பொறுமையும் இல்லாததால், இன்று இளைய தலைமுறை இயந்திர கதியாக இயங்குகிறது.
கோடையில் தாத்தா வீடு:
கோடை விடுமுறையில் தாத்தா வீட்டிற்கு கிராமத்திற்கு செல்வதை குழந்தை பருவத்தில் ரசிப்போம். தாத்தாவும், பாட்டியும் சேர்ந்து தலைக்கு நல்லெண்ணெய் தேய்த்து குளிப்பாட்டிவிடுவார்கள். மாலையில் வடை, இரவு சுடச்சுட தோசை சுட்டு கொடுப்பார்கள். திடீரென எல்லா குழந்தைகளுக்கும் விளக்கெண்ணெய் கொடுத்து பேதியாக்கி, வயிற்றை சுத்தம் செய்வார்கள். பள்ளி திறக்கும் முன்பாக சென்ட்ரப்பர், பென்சில், நான்கு வண்ண ரீபில் பேனா, புது ஜாமின்ட்ரி பாக்ஸ் என தாத்தா குழந்தைகளை கவனிக்கும் விதமே தனி தான். பெரியப்பா, பெரியம்மா, சித்தி, சித்தப்பா, மாமா, அத்தை என சம உறவுகளோடு கிராமத்து வீட்டில் குழந்தைகளாக ஆட்டம் போட்ட நாட்கள், குளத்திலும், கண்மாயிலும் நீச்சல் கற்றுக் கொண்டு நாட்கள், பம்புசெட்டில் குளித்தநாட்கள், கோடை மழையில் நனைந்தவாறே கிராமத்து வீட்டு முற்றத்தில் குதித்த நாட்கள் இன்றும் ரம்யமானவை. அந்த நாட்களின் பாசப்பிணைப்பு தான் இன்றும் நம்மை நமது சொந்தங்களோடு இணைத்து வைத்திருக்கிறது.
குடும்ப உறவுகள் அறுந்து போகாமல், நேசங்களும், பாசங்களும் விரிசல் விடாமல் ஆண்டுதோறும் புதுப்பித்து கொண்டிருந்த ஒரே உறவு தாத்தா தான். டேய் என்ற தாத்தாவின் கம்பீரக்குரலுக்கு அப்பா, பெரியப்பா, சித்தப்பா, மாமா, அண்ணன், தம்பி என அத்தனை பேரும் சர்வநாடியெல்லாம் அடங்கி பதுங்கி இருந்த காலம் மறக்க முடியாதவை. தாத்தாவின் குரலுக்கு ஆதரவாய் புதிதாய் வந்த மருமகள்களும் இணைந்து போய், கூட்டுக்குடும்ப உறவுகளும், வரவுகளும் சங்கமிக்கும் கோடை விடுமுறை இப்போது டியூசன், இசை, நடன பயிற்சி என்று தடம் புரண்டு போய்விட்டது. 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் குழந்தைகளுக்கு மே மாதத்தில் கிராமத்துவீட்டில் கிடைத்தது எல்லாமே தாத்தாவின் அன்பு அரவணைப்பு தான்.
இழந்துவிட்ட நமது கலாசார உறவு மேம்பாட்டுக்கு குழந்தைகளை கோடை விடுமுறைக்கு தாத்தா வீட்டிற்கு அழைத்து போவோம். ஒதுக்கப்பட்ட முதிய உறவுகளிடம் அன்பு கேட்டு தஞ்சம் புகுவோம். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு தாத்தாக்களை நீங்கள் அடையாளம் காட்டுங்கள். பேரக்குழந்தைகள் தாத்தா உறவை கற்றுக்கொள்ளும் மே மாதம், கோடை விடுமுறையில் தாத்தாவிடம் சங்கமிப்போம். கொடுப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்றாலும் தன் நடுங்கும் கரங்களால் தங்கள் பேரக்குழந்தைகளை வாஞ்சையுடன் தாத்தாக்கள் தடவி, வருடும் போது இருக்கும் அன்பு எதற்கும் ஈடாகாது. உறவின் ஆழத்தையும், அன்பின் விளிம்பையும் குழந்தைகள் உணரும் தருணம் அது.
-ஜெ.ஜெயவெங்கடேஷ்சித்த மருத்துவர், மதுரை
98421 67567
Source….www.dinamalar.com
Death of Padma Scientist at Airport Spurs Son To Demand Medical Aid at All Airports…
In December last year, Prof Lalji Singh, known as the Father of DNA Fingerprinting in India, died after he suffered a major heart attack while at the Lal Bahadur Shastri International Airport, Babatpur in Varanasi.
Death is inevitable. But nothing shocks us more than when a death, which could have been prevented or avoided, occurs due to sheer negligence. Human apathy makes death painful and stark, making us question everything – medical advances, the quality of healthcare, laws, regulations, and the value of life in our country.
In December last year, Prof Lalji Singh, known as the Father of DNA Fingerprinting in India, died after he suffered a major heart attack while at the Lal Bahadur Shastri International Airport, Babatpur in Varanasi.
The airport was not equipped to handle this medical emergency, and by the time he was taken to the hospital – a good few hours later – he had breathed his last. The doctors who examined him say that had he been provided with oxygen supply during the “Golden Hour”, he could have been saved.
What makes it even harsher is that precious time was lost in getting formalities like an “Exit Pass” organised for him due to security reasons. What good are processes that are supposedly put in place to keep people safe when they end up killing them?
Up until I started my research for this piece I had assumed that all airports across the country would be equipped to handle emergency medical situations and would also have an ambulance on call.
My assumption was wrong.
If they did then perhaps Prof Lalji could have been saved.
Airports have become a place to shop and eat. They are all well equipped with restaurants serving a variety of cuisines, every brand that you can think of has a presence here, and liquor outlets thrive – and yet one of the most basic requirements of having a medical room with functional facilities is missing.
We, at the Better India, spoke to Late Prof Lalji’s son, Abhisekh Singh, who is asking some pertinent questions.
Abhishek is asking the Ministry of Civil Aviation and Airport Authority of India to mandate the availability of a doctor, ambulance, minimum medical support, trained medical personnel and standard operating procedures at all civilian airports in India.
You can support his cause by signing the petition here.
On December 10, 2017, Prof Lalji was travelling from Varanasi to Hyderabad on an Indigo flight. Hailing from a village in Varanasi, Prof Lalji started Genome Foundation, a non-profit organisation that aims to diagnose and treat genetic disorders affecting the underprivileged, especially from rural India.
Having reached the airport well in time, Prof Lalji enquired about the wheelchair he had asked for while making his booking. He had nagging knee pain and hence wanted the wheelchair.
Unfortunately, the staff at the airport told him that there was no request and they couldn’t provide him with one. Since he was travelling alone, he went in to the airport and checked in.
Abhisekh says, “Since I was not present there at that time, I have requested the airport to provide me with the CCTV footage from that day. However, so far I have not received it. I can only, therefore, corroborate what I am saying with what people present there have said to me.”
After he checked in, a wheelchair was provided. Abhisekh also mentions that around this time he called his father to check on him.
A little after that Prof Lalji faced some difficulty in breathing and went to the counter to ask for help. He was taken to the medical inspection room where the compounder after checking him insisted on having him taken to a hospital for immediate medical intervention.
“While the airport had a medical intervention room there was no doctor or medical supplies there. Looking back they did not even have an oxygen cylinder in the airport,” says Abhisekh.
An ambulance was asked for but since did not arrive Prof Lalji had to be taken in a private car to the nearest hospital which was also quite a distance away. Given the strict security, once a passenger enters the airport, they are not allowed to leave until an exit pass is shown.
Despite being in great distress, Prof Lalji had to wait to have that pass made and only then was allowed to leave the airport.
The doctor who checked Prof Lalji mentioned how he could have been saved if he had been administered with oxygen during the ‘Golden Hour’. Prof Lalji was alive even after the heart attack, but the delay in getting him medical treatment cost him his life.
Here are some of the questions raised by Abhisekh:
1. While there is a medical intervention room, it is virtually of no use.
What is the point of having a designated room in the airport and calling it medical intervention room if there are no trained medical professionals there? In places like Varanasi where even the nearest hospital is quite a distance away, what happens in cases of medical emergencies?
Are these airports waiting for such incidents to occur to act?
2. Should airports not be equipped with basic medical infrastructure?
Unfortunately for us in India, heart disease is still the leading cause of death.
Knowing this should we not be working towards equipping the airports and railway stations, places that see thousands of people day in and day out, with basic medical infrastructure?
An oxygen cylinder, a defibrillator, an ambulance on call?
3. Is there a standard operating procedure in cases of medical emergencies?
Are our airports equipped to handle medical emergencies? Manuals like the Airports Authority of India, Terminal Management clearly states the need to have a well-equipped first aid box ready. This includes a small oxygen cylinder with delivery accessories and a facemask.
The manual also states that it is desirable that an updated list of Telephone numbers and addresses of the hospitals and nursing homes ( indicating the specialised Treatment rendered) in the vicinity of the Airport should always be available with the Terminal Manager.
If these are guidelines then why were none of them implemented on December 10, 2017? Are these guidelines just printed because they look good on paper? Does the DGCA ever audit the airports to ensure that all the norms are being followed?
So important questions for us all.
Abhishek is asking the Ministry of Civil Aviation and Airport Authority of India to mandate the availability of a doctor, ambulance, minimum medical support, trained medical personnel and standard operating procedures at all civilian airports in India.
You can support his cause by signing the petition here.
(Edited by Vinayak Hegde)
Source……. Vidya Raja in http://www.the better india .com
Natarajan
After Coimbatore’s Water Table Collapsed, This Simple Initiative Revived It…Thanks to ” Siruthuli “
As cities across India are facing a severe shortage of water, Coimbatore has been trying to preserve and recharge its groundwater levels. At the forefront of this change is Siruthuli, an NGO that is dedicated to cleaning Coimbatore, and infusing green methods throughout the city!
Coimbatore, which was once a place of abundant rainfall, was shaken to reality following a drought in 2003.
As part of its initiative to recharge groundwater levels in the city, Siruthuli has implemented rainwater harvesting structures (RWH). 
“In 2003, Coimbatore received 65% less rainfall than in previous years. This made us release the need to save water, and harvest it when there was adequate rainfall,” says Shruthi Suresh, a representative of the organisation.
The organisation conducted a series of geo-hydrological studies in 2005, to better analyse how to approach the conservation of groundwater in the region. In association with the Corporation of Coimbatore, Siruthuli began conducting rainwater harvesting structures in various locations across the city.
However, one of the significant challenges of the construction was the fact that Coimbatore was primarily a hard rock structure, and thus percolation of water was difficult. The organisation persevered and came up with the idea of drilling bore wells for groundwater.
“We came up with this technique to recharge the groundwater. We recommended two types of structures using this technique. The first simply recharges the aquifers, while the other not only recharges but also pumps the harvested waters so that it can be used,” she explains.
According to Shruthi, the structures are installed in both open spaces, as well as on roadsides.
Today, thanks to the efforts of this organisation, Coimbatore has more than 600 rainwater harvesting structures in different locations across the city.
However, on average it has been observed that the open spaces have seen a much higher level of maintenance than the ones on the roadside ones. There have been instances where some of the roadside RWH structures have been shut down for new roads and construction.
However, the organisation is optimistic and has seen significant growth in groundwater tables, from the time the wells have been implemented. This can be seen in the table below:
The water that is harvested from the ground is what is used extensively for not only daily use but as drinking water. It, therefore, becomes imperative for the citizens of the city, to maintain and use the water judiciously.
Today, even with a shortage of water, Coimbatore maintains stable and sustainable groundwater tables.
This initiative goes along with one of the organisation’s chief objectives, titled, “Water Watch,” under which, they aim to not only recharge groundwater, but also rejuvenate water bodies, and restore the River Noyyal. The river, which once had 34 streams, is now reduced to just four.
In the future, Siruthuli plans to conduct a comprehensive study of the entire region. This will be done to better understand natural drains, vegetation, groundwater levels, land use, and livelihoods. The study will form the basis for developing watershed concepts, RWH structures, and more. These will be applied across Coimbatore, after a series of awareness campaigns.
Siruthuli has also been involved in spreading the message of going green and educating the next generation for the same.
You can read about their initiatives here!
Source…..Anakha Arikara in http://www.the better india .com
Natarajan
Take off with Natarajan 