Years before the television set had people glued to it with Doordarshan’s iconic shows like Ramayana, Mahabharata, Buniyad, Humlog and Mungeri Lal Ke Haseen Sapne—one medium ruled the roost.
The radio.
In most middle-class homes, where a TV set was a distant dream, the radio took centre stage. And while the history of this wonderful medium that connected the masses is not something people usually Google about, it is incomplete without the mention of one particular radio programme.
One that aired for over 40 years, reigning over the hearts of millions of listeners. Not just in India, but also beyond borders–in South Asia, parts of the Middle East, East Asia, and Europe.
Once a week, on Wednesdays, as the family neared supper time, a member, (often the youngest enthu-cutlet) would tune into Radio Ceylon at 8 PM. When tuned just in time, they would hear the closing lines of the Binaca toothpaste jingle, also the sponsor of the much-awaited programme to follow.
And then, a voice would resound through the radio set. A mix of baritone and warmth that broke away from the monotony of the All-India Radio (AIR) announcers, this living legend’s voice brought life to every household.
“Ji haan bhaiyon aur beheno. Main aapka dost Ameen Sayani bol raha hoon aur aap sun rahe hai Binaca Geetmala.”
A 30-minute programme, Binaca Geetmala was broadcast on Radio Ceylon from 1952–1989, and then on AIR’s Vividh Bharati network from 1989–1994.
Ameen Sayani, who is now 86, narrated the history of its inception on its silver jubilee.
Born to a devoted doctor who treated underprivileged patients free of charge and bought them medicines, and a mother who ran the periodical Rahber to propagate Gandhi’s vision, Ameen forayed into this earliest form of radio jockeying in the 1950s.
As a degree student of erstwhile Bombay’s St Xavier’s College, he applied for the role of a Hindi broadcaster on AIR. And as hard as it is for most of his fans to believe, he was rejected.
“Your ability to read from scripts is good but Mr Sayani, your pronunciation is defective with too much Gujarati and English influence in your pronunciation,’ was how he had been turned down, recalled Ameen in an interview with the Times of India.
Shattered, he turned to his guide and guru-his older brother, Hamid Sayani.
Hamid, a producer for Radio Ceylon, told him to listen to the station’s Hindi programmes during the recording.
Coincidentally, these recordings took place at a studio in the technical institute of St Xavier’s itself. Needless to say, the young Ameen would trade classes to learn and emulate the art of broadcasting.
This was also the time when sponsored radio shows made their debut on the medium.
Ameen was first noticed by Radio Ceylon’s Balgovind Shrivastav, the producer of the show-Ovaltine Phulwari. Unhappy with the voice for the Ovaltine advertisement, Shrivastav once got on to the stage and asked if anyone from the studio audience wanted to try reading out the script. Ameen volunteered. When the youngster read the words aloud, Shrivastav shut his ears to block his sound.
A second try impressed him. And thus began the young Ameen’s journey. He read advertisements every week. Was he paid? Well, if a small tin of Ovaltine could be considered a payment, then sure. What really marked his breakthrough into commercial radio was the absence of Indian film music on AIR. This vacuum was filled in 1951 by Radio Ceylon.
Using the concept of its already existing show-the Binaca Hit Parade which did a countdown of western songs, the brand decided to do a Hindi version for the masses.
The sponsors started looking for a less experienced individual who would have to write the scripts, present and produce the show. Additionally, he/she would have to read letters by the listeners, tabulate the requests and analyze the popularity of each song, based on the feedback from the listeners. It was a lot of work and the salary was a meagre Rs. 25 a week.
It wasn’t much but certainly more than Ameen’s prior payment of a small tin of Ovaltine.
He took a giant leap of faith. And then there was no looking back.
The first show raked in 200 letters. But into the second week, the number spiked to 9,000 letters and later 60,000 a week. In the year 2000, it also won the Advertising Club’s Golden Abby Award for being the most outstanding Radio Campaign of the Century.
The show
Binaca Geetmala played seven contemporary songs in no particular order. But soon enough, it started ranking them based on popularity and feedback by the janta. The number of listeners shot up to 20,00,000 from the once 9,00,000. Over the years, the name of the show kept changing from—Binaca Geetmala to Cibaca Geetmala and later Colgate-Cibaca Geetmala—due to brand takeovers and change of sponsors.
But one thing remained constant. Ameen Sayani’s voice. For the lakhs of listeners, Ameen wasn’t just a radio jockey, he was a friend and confidant who played out their favourites, read song dedications, their heart-warming stories and letters. He also entertained the listeners with music trivia. Bets were placed on which song would top the week’s chart.
Every rank was referred to as a ‘paidan’ by Ameen—a staircase that led to the top of the Binaca Geetmala peak. Songs could either step up from one paidan to the other or climb down after losing its rank to newer competitors.
When he would announce, “Binaca Geetmala ke paidan ki choti par hai,” the suspense was built with the sound of a bugle. To be number one on the Binaca list was a sign of pride for music producers and directors.
The show’s popularity made Radio Ceylon extend its running time to 60 minutes from half an hour. And such was the media and public attention that it often caused crowds to gather in parks and traffic jams if someone played their radio loud.
“It was impossible to miss this weekly program on the radio during childhood. Even when outside my home, I could still hear the programme in remarkable continuity while walking, my only concern was to reach home before the top song was played. No other radio or TV programme in the world could have stayed popular for such a long time (four decades!) and in so many countries (India, Pakistan, Afghanistan, Sri Lanka, and so many other Asian countries). The magic was in the Indian music, deeply meaningful, heart-touching simple lyrics, fabulous presentation of Amin Sayani and melodious heavenly nostalgic voices of several artists,” writes a fan of the show on YouTube.
Binaca, the oral hygiene brand was launched in 1951 by FMCG brand Reckitt Benckiser. Before brands like Pepsodent or Colgate became a household name, in the 1970s, Binaca was one of the country’s favourite toothpaste.
What made the product memorable? Well, apart from the jingle and the radio show, the free toys and waterproof stickers that the brand gave out with the toothpaste and toothbrush packs made it a much-loved product among children. Another marketing strategy was the free water picture sticker at a time when stickers or self-adhesive tapes had still not entered the market.
One of the brands most remembered print advertisement featured brave-heart Neerja Bhanot.
And while the brand couldn’t survive competition in the dental hygiene space and was bought by the Indian FMCG company Dabur in 1996 for ₹12 million, it continued to live on in the memories of thousands through the melodies of Geetmala.
(Edited by Saiqua Sultan)
Source…..Javita Aranha in http://www.the betterindia.com
The dialogues Karunanidhi penned from the bridge made cinema halls reverberate with claps and whistles of movie buffs and catapulted him to greater heights in filmdom and in politics.
Even after he became a Chief Minister and a national leader, M Karunanidhi never forgot his humble beginnings. Despite his hectic schedule, Karunanidhi would make sure to travel to a 60-foot bridge on the Yercaud Ghat road from time to time.
He often reminisced of the days when he used to sit there and pen unforgettable dialogues for iconic films like Mandri Kumari.
The dialogues he penned from there made cinema halls reverberate with claps and whistles of movie buffs, and catapulted Karunanidhi to greater heights in filmdom and in politics.
After he moved to Madras, it seemed he missed the panoramic view of Salem city from the mountain heights and the fresh air that he used to enjoy at the 60-foot bridge and longed to return to his favourite joint.
The 60-ft bridge on Yercaud Ghat road where Karunanidhi used to sit and write.
His colourful film career took flight right at Salem. In 1949-50, M Karunanidhi stepped into Modern Theaters as a dialogue writer on the recommendation of poet-cum-lyricist KM Sherif, writes R Venkatasamy, who wrote Mudhalalli, a biography of TR Sundaram, the legendary producer and the owner of Modern Theaters.
Karunanidhi had worked in Coimbatore Central Studios and at many other studios in Kodambakkam, but it was Salem’s Modern Theaters that gave him his big break into the world of Tamil cinema.
The writer of the film Ponmudi, which was under production, had left his work unfinished and TR Sundaram decided to assign Karunanidhi the task of completing it. Sundaram liked his work and Karunanidhi was employed at a monthly salary.
Karunanidhi had with him the script for a stage play based on Tamil epic Kundalakesi. TR Sundaram was impressed by it and figured that it would make a good movie if it was adapted. And this was then converted into the legendary Mandri Kumari.
American movie master Eliss R Duncan, who was the stable director of Modern Theaters, directed the movie. It was a box office hit and made Karunanidhi into an instant celebrity. The film also gave future Chief Minister MG Ramachandran a big turn in his career.
At first, Eliss R Duncan was hesitant to cast MGR as the hero in Mandri Kumari because of a minor curve on his chin. However, Karunanidhi strongly recommended MGR, suggesting that a short moustache can hide the flaw. The idea was accepted and the film took MGR to great heights in his film career and thus forged a lasting bond between him and Karunanidhi, and both, despite becoming political rivals, had a deep mutual respect for each other.
Mandri Kumari was also the first time that the dialogue-writer of the movie was given credit on the movie posters, writes Venkatasamy. Karunanidhi was one of the few celebrities recognised for his signature dialogues.
Karunanidhi’s contemporaries in Modern Theaters were lyricist Kanadasan, MGR and Janaki. The latter two became chief ministers as well. NT Ramarao, who also worked for Modern Theaters, became the Chief Minister of Andhra Pradesh.
A rare photo of Karunanidhi with his colleagues at Modern Theaters, including late lyricist Kanadasan
Such was the platform that Modern Theaters gave to talented people. It was a one-of-its-kind studio outside Kollywood that made 118 films in all South Indian languages as well as in English. It produced the first colour film in Tamil – Albabavum Narpathu Thirudarkalum. TR Sundaram was seen as a towering figure and Karunanidhi, MGR and Kanadasan who were celebrities, used to call him, “Mudhalalli” (master), writes the biographer.
What remains of Modern Theaters today is only the iconic arch on the Yercaud Road in Salem.
Karunanidhi’s association with Salem’s Modern Theaters remembered by garlanding a poster on the iconic arch.
There is hardly anyone still alive who remembers Karunanidhi’s life in Salem at Sanathi Street in Fort Salem except Vekatasamy (79). The tiny tiled house where he lived survived till recently.
Whenever Karunanidhi came to Salem, he would drive past the arch to the sixty-foot bridge and spend time there alone, remembering his humble beginnings. For the old-timers, a stopover at the bridge will surely conjure up the unforgettable song “Varai, nee Varai,” as it was here that the song was shot.
The spot on Yercaud Ghat road where Karunanidhi used to sit and write.
The last time he was reported going to the place was in 2009 when he came to inaugurate the hi-tech government hospital in Salem.
தாத்தா ஒருவரால் தான் குடும்பத்தில் எல்லோரையும் மன்னிக்க, கண்டிக்க ஏன்… தண்டிக்கவும் முடியும். வானளாவிய குடும்ப அதிகாரம் படைத்திருந்த தாத்தா இப்போது எங்கே?
தாத்தா, பாட்டி உறவு தாமரை இலை மேல் தண்ணீர் போல ஒட்டாமல் போனதால் தான் இன்றைய பல குடும்பங்கள் சுக்கு நுாறாய் உடைந்து, சிதறிப் போயிருக்கின்றன. வீட்டில் சாப்பிடாமல், நாக்கில் ருசியின்றி கிடக்கும் குழந்தைகளை, மருமகளிடம் திட்டு வாங்கினாலும் பரவாயில்லை என்று ஓட்டலுக்கு கூட்டிச்சென்று புரோட்டா, ஸ்பெஷல் தோசை, ஐஸ்கிரீம் என வாங்கி கொடுத்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த நாட்கள் என்ன… காய்ச்சலோ, வயிற்று போக்கோ வண்டி கட்டிக்கொண்டு முதல் ஆளாய் டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு, பெரிய டாக்டரை பார்க்க அழைத்து போகும் உத்வேகம் என்ன… அந்த தாத்தாக்கள் எங்கே?
கயிற்று கட்டிலில் நிலாவை காட்டிக்கொண்டே காற்றோட்டத்துடன் கதை சொல்லும் பக்குவம் என்ன… அவை எல்லாம் இந்த காலத்து குழந்தைகளுக்கு கிடைக்காத பாசபிணைப்பு காலங்கள்.
தாத்தாவின் அதிகாரம்:
தாத்தா கையில் தான் வீட்டின் சாவிக் கொத்து இருக்கும். கல்யாண நாளில் திடீரென ஒரு பெரும் தொகையை மருமகளிடம் கொடுத்து, பிடித்த நகை வாங்கிக்கொள்ளம்மா என்று குடும்ப சக்கரத்தை பக்குவமாக நகர்த்தி செல்லும் தாத்தாக்கள் இல்லாததால் பல குடும்பங்கள் தடம் புரண்டு கிடக்கின்றன. வீட்டிற்கு யாராவது புதிய ஆள் வந்தாலோ, ஆண் குரல் கேட்டாலோ யாரு என சத்தமாக கர்ஜிக்கும் குரலில் எதிராளி சற்று ஆடிப்போய் விடுவார்.
குழந்தைகளை முதல் நாள் பள்ளியில் கொண்டுபோய் விடுவதிலிருந்து, மருமகளை அடுத்த பிரசவத்துக்கு ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கும் வரை தாத்தா தானாகவே இழுத்து போட்டுக்கொண்டு செய்யும் வேலைகளை இப்பொழுது செய்ய யாரும் இல்லை. ஆட்டோக்காரர், கால் டாக்சிகாரர்கள் அந்த பணியை செய்ய வேண்டிய நிலை. இதுவேதனையானது மட்டுமல்ல மூத்த உறவுகளை உதறிய பாவத்தின் தண்டனை தான்.
ஒழுக்கத்தின் அடையாளம்:
தாத்தா வீட்டில் இருந்ததால் பெரும்பாலான குடும்பங்களில் ஆண்கள் மது அருந்துவதையும், புகை பிடித்தலையும் தவிர்த்தார்கள். லேட்டாக வீட்டிற்கு வந்தால், கதவை தட்டியவுடன் முதல் ஆளாய் கதவை திறந்து ‘ஏன்டா லேட்’ என மகனையும், பேரனையும் அதிகாரத்துடன் கேட்கும் உரிமை தாத்தாவிற்கு மட்டும் தான் இருந்தது. அந்த உரிமையை பறித்ததால் இன்று வீட்டிற்கு ஒன்றிரண்டு ‘குடிமகன்கள்’முளைத்துவிட்டனர்.
பாடம் சொல்லி கொடுப்பதாகட்டும், வாத்தியாரிடம் சென்று ‘படிக்கலைனா நல்லா அடிங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு, பேரன் போன பின்பு ‘அடிச்சு கிடிச்சுப்புடாதீங்க; ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன்,” என்று மறுநிமிடமே வாத்தியாரிடம் மல்லுகட்டும் அந்த தாத்தாவின் அன்புக்கு ஈடு இணையே இல்லை. குழந்தை பருவத்தில் உண்டியல் தான் தாத்தா கொடுக்கும் முதல் பரிசு. சேமிப்பு பழக்கத்தை முதல் காசு போட்டு தொடங்கி வைக்கும் தாத்தாக்கள் உண்டு. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போனா எனக்கு யாரு பொம்மை வாங்கித்தருவா? யாரு காசு கொடுப்பா?’ என விளையாட்டாய் கேட்கும் போதெல்லாம் சிரித்துக் கொண்டே ‘உன் கல்யாணத்தை பார்த்துட்டுதான்டா நான் சாவேன்’ என முத்தமிட்டவாறே சொல்லும் அந்த முதிய குழந்தை தாத்தா இப்போது இருப்பதெல்லாம் முதியோர் இல்லங்களில்.
முதுமையை போற்றுவோம்:
குடும்ப உறுப்பினர்களின் மூக்கணாங்கயிற்றை அதிகாரமாக கையில் வைத்திருந்த பல முதியவர்கள் இன்று முதியோர் இல்லங்களில் கட்டிப்போடப்பட்டிருக்கின்றனர். சமீபத்தில் ஒரு ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் எழுதிப்போட்டிருந்த வாசகம் நெஞ்சை உருக்கியது. ‘இது மனிதர்களை பார்க்க விலங்குகள் வந்து போகும் மனித காட்சி சாலை’. பல ஆயிரம் அர்த்தங்களை உள்ளடக்கிய வாசகம் இது. தங்கள் வீட்டின் முதியவர்களை முதியோர் இல்லங்களில் கொண்டுபோய்விடும் மகன்கள் அங்கு சொல்வதெல்லாம், ‘இங்கேயே ஏதும்ஆனா கூட பரவாயில்லை! நாங்க உங்களை ஏதும் சொல்லமாட்டோம். திரும்ப எங்க வீட்டுக்கு மட்டும் அனுப்பிவிடாதீங்க!’ குடும்ப உறவுகள் அந்நியமாகிப்போனதின் முதல் அபாயமே, வீட்டின் முதியோர் புறக்கணிப்பு தான்.
கேள்விக்குறி உறவுகள்:
தாத்தா பாட்டி உறவுகள் தற்போதைய குழந்தைகளுக்கு கிடைக்கிறதா என்றால் கேள்விக்குறிதான். தாத்தாக்கள் கிராமங்களில் தனியாக ரேடியோவோ, தொலைக்காட்சியோபார்த்து அன்றாட பொழுதை ஓட்டிக்கொண்டிருக்க, நகரத்து குழந்தைகள் பள்ளி, டியூஷன், டான்ஸ் என பிசியாக காலம் கழிக்க, என்றாவது வரும் தாத்தாவும் நகரத்து வீட்டில் தனியாகவே இருக்க, தாத்தா- குழந்தை உறவுப்பாலம் நுாலிழையில் தொங்கிக்கொண்டு இருக்கிறது. டிரங்கால் போட்டு கூடுதல் பணம் செலவு செய்து போனில் தாத்தாவிடம் நலம் விசாரித்த காலம் போய், இப்போது பணம், அலைபேசி, நேரம் இருந்தும் மனம் இல்லாமல் தாத்தாவுடன் போனில் பேசுவதையே தவிர்த்துவிட்டோம்.
தாயின் அன்பை போன்றே தாத்தாவின் அன்பும் ஈடு இணையற்றது. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போயிட்டேன்னு சொல்லி இன்னிக்கு நான் லீவு போடப்போறேன்’ என்று பேரன் தாத்தாவை கிண்டல் செய்து ஓடுவதும், ‘இரு உன்னை உங்க வாத்தியார் கிட்ட சொல்லித்தரேன்’ என்று சொல்லி தாத்தா செல்லமாய் துரத்துவதும் இனி கிடைக்காத நாட்கள். எந்த ஒரு செயலையும் பக்குவமாய் அணுகி தீர்வு சொல்வது தாத்தாவின் கைவண்ணம். வயதும், அனுபவமும் தாத்தாவை பக்குவப்படுத்துகிறது. ஆனால், அந்த நிதானமும் பொறுமையும் இல்லாததால், இன்று இளைய தலைமுறை இயந்திர கதியாக இயங்குகிறது.
கோடையில் தாத்தா வீடு:
கோடை விடுமுறையில் தாத்தா வீட்டிற்கு கிராமத்திற்கு செல்வதை குழந்தை பருவத்தில் ரசிப்போம். தாத்தாவும், பாட்டியும் சேர்ந்து தலைக்கு நல்லெண்ணெய் தேய்த்து குளிப்பாட்டிவிடுவார்கள். மாலையில் வடை, இரவு சுடச்சுட தோசை சுட்டு கொடுப்பார்கள். திடீரென எல்லா குழந்தைகளுக்கும் விளக்கெண்ணெய் கொடுத்து பேதியாக்கி, வயிற்றை சுத்தம் செய்வார்கள். பள்ளி திறக்கும் முன்பாக சென்ட்ரப்பர், பென்சில், நான்கு வண்ண ரீபில் பேனா, புது ஜாமின்ட்ரி பாக்ஸ் என தாத்தா குழந்தைகளை கவனிக்கும் விதமே தனி தான். பெரியப்பா, பெரியம்மா, சித்தி, சித்தப்பா, மாமா, அத்தை என சம உறவுகளோடு கிராமத்து வீட்டில் குழந்தைகளாக ஆட்டம் போட்ட நாட்கள், குளத்திலும், கண்மாயிலும் நீச்சல் கற்றுக் கொண்டு நாட்கள், பம்புசெட்டில் குளித்தநாட்கள், கோடை மழையில் நனைந்தவாறே கிராமத்து வீட்டு முற்றத்தில் குதித்த நாட்கள் இன்றும் ரம்யமானவை. அந்த நாட்களின் பாசப்பிணைப்பு தான் இன்றும் நம்மை நமது சொந்தங்களோடு இணைத்து வைத்திருக்கிறது.
குடும்ப உறவுகள் அறுந்து போகாமல், நேசங்களும், பாசங்களும் விரிசல் விடாமல் ஆண்டுதோறும் புதுப்பித்து கொண்டிருந்த ஒரே உறவு தாத்தா தான். டேய் என்ற தாத்தாவின் கம்பீரக்குரலுக்கு அப்பா, பெரியப்பா, சித்தப்பா, மாமா, அண்ணன், தம்பி என அத்தனை பேரும் சர்வநாடியெல்லாம் அடங்கி பதுங்கி இருந்த காலம் மறக்க முடியாதவை. தாத்தாவின் குரலுக்கு ஆதரவாய் புதிதாய் வந்த மருமகள்களும் இணைந்து போய், கூட்டுக்குடும்ப உறவுகளும், வரவுகளும் சங்கமிக்கும் கோடை விடுமுறை இப்போது டியூசன், இசை, நடன பயிற்சி என்று தடம் புரண்டு போய்விட்டது. 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் குழந்தைகளுக்கு மே மாதத்தில் கிராமத்துவீட்டில் கிடைத்தது எல்லாமே தாத்தாவின் அன்பு அரவணைப்பு தான்.
இழந்துவிட்ட நமது கலாசார உறவு மேம்பாட்டுக்கு குழந்தைகளை கோடை விடுமுறைக்கு தாத்தா வீட்டிற்கு அழைத்து போவோம். ஒதுக்கப்பட்ட முதிய உறவுகளிடம் அன்பு கேட்டு தஞ்சம் புகுவோம். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு தாத்தாக்களை நீங்கள் அடையாளம் காட்டுங்கள். பேரக்குழந்தைகள் தாத்தா உறவை கற்றுக்கொள்ளும் மே மாதம், கோடை விடுமுறையில் தாத்தாவிடம் சங்கமிப்போம். கொடுப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்றாலும் தன் நடுங்கும் கரங்களால் தங்கள் பேரக்குழந்தைகளை வாஞ்சையுடன் தாத்தாக்கள் தடவி, வருடும் போது இருக்கும் அன்பு எதற்கும் ஈடாகாது. உறவின் ஆழத்தையும், அன்பின் விளிம்பையும் குழந்தைகள் உணரும் தருணம் அது.
In 1946, a census was conducted to count the daily traffic footfall on the state-of-the-art Howrah Bridge. The figures registered were 27,400 vehicles, 121,100 pedestrians and 2,997 cattle.
Contrast the above information with a 2007 report, which showed a daily flow of 90,000 vehicles, out of which 15,000 were goods vehicles.
The iconic bridge in the world is regarded as the “Gateway to Kolkata” since it connects the city to Howrah, and turned 75, this February. Of course, the bullock-carts of yesteryears have been replaced with high-end luxury cars.
Apart from being a pathway for various modes of transport, this iconic suspension-type balanced cantilever bridge has been the backdrop of many intense film scenes. Remember Ajay Devgn getting gunned down while riding a bike down the bridge in Yuva, or the dramatic Durga Puja celebrations under the bridge, as depicted in Gunday?
Many movie scenes used the bridge in the backdrop, starting with Bimal Roy’s 1953 classic Do Bigha Zameen, to Garth Davis’ Academy Award-nominated 2016 film Lion.
The Howrah Bridge made quite the impact before it was fully constructed. One night, during construction, workers were removing muck, trying to fix a cassion. The entire mass plunged 2 feet, and the ground shook. The intense impact caused a seismograph at Kidderpore, to register an earthquake. Interestingly once the muck cleared, many interesting objects of value, like anchors, cannons, cannon-balls, brass vessels, and coins dating back to the era of the East India Company were found.
Commissioned in 1943, the Howrah Bridge had a quiet opening. Even though it was a pioneering construction, a behemoth much ahead of its time, the Government decided to play things down, due to the fear of a Japanese air attack, since World War II was raging during that time.
A gigantic technical marvel, ahead of its time
One unique feature of this enormous bridge is that no nuts and bolts have been used in its construction. The steel fabrication has been riveted into place to hold the entire span of the bridge over the river Hooghly.
26,500 tonnes of steel, mostly supplied by Tata Steel, single monolith caissons of dimensions 55.31 x 24.8 metres, with 21 shafts, each 6.25-metre square, and sixteen 800-tonne capacity hydraulic jacks, amongst other materials, were used in the construction of the bridge.
Walk along the bridge’s massive length, and you will feel dwarfed and insignificant, for a good reason. The structure has a central span of 1,500 feet between centres of main towers and a suspended span of 564 feet. The main towers are 280 feet high above the monoliths and 76 feet apart at the top. The anchor arms are 325 feet each, while the cantilever arms are 468 feet each.
The bridge deck hangs from panel points in the lower chord of the main trusses with 39 pairs of hangers. There are cross girders, stringer girders, and floor beams that complete the intricate construction. Any bridge sways in the wind. The Howrah Bridge has special expansion and articulation joints, to compensate for turbulence.
A mammoth maintenance routine
Naturally, a structure this huge, serving as a roadway to so much transport, needs to be kept at its optimum condition. You’d think that the bridge would need a natural disaster to shake its foundations, but regular daily life puts a strain on the structure.
The maintenance of this gargantuan bridge is no easy task. Just ask the Kolkata Port Trust, which, post a 2003 investigation, spent Rs 5,00,000 annually, just to clean the bird droppings that were corroding joints and other parts of the bridge. In 2004, it cost Rs 6.5 million, to paint the 24 million square feet of the bridge, using 26,500 litres of aluminium paint and zinc chromate primers.
A cultural icon that would not be here today
We might not have had the same Howrah Bridge, if it ironically, weren’t for World War II. Before its construction, a global tender was floated, and a German company turned out to be the lowest bidder. Increasing hostilities in 1935 resulted in the German contract being cancelled, with the tender going to India’s Braithwaite Burn and Jessop Construction Company Limited.
The same war, which saw the bridge come to life, also threatened to destroy it. While the war was in full swing, India found herself in the position of a de-facto ally to Britain and the Western Allied Powers. Naturally the Japanese, part of the opposition, bombed Kolkata from 1942 to 1944, trying to destroy the bridge, and operations at the seaport. The British responded swiftly, even turning Kolkata’s Red Road, into a runway for Spitfires to take off.
The quiet hero during this time of crisis was the 978 Balloon Squadron. The British set up balloons, attached to the ground by several steel cables. These balloons prevented bombers from going low and hitting targets. The planes would get stuck in the cables and crash. The Japanese Air Force flew many sorties over Kolkata, bombing the central business district and the docks.
As many as 131 bombs were dropped on the 10th, 16th and 28th of December 1942 and 17th and 23rd of January 1943. The attack on 23rd was the most devastating with over 70 bombs being dropped over the dock area and the casualty on that day was nearly 500.
Let us appreciate this giant superstructure, which has stood tall for aeons.
Unfortunately, today, the most significant threat the iconic Howrah Bridge faces isn’t from Japanese fighter planes or their bombs, but from corrosive spit containing tobacco, pan-masala and other acidic, poisonous ingredients.
A 2011 inspection by Kolkata Port Trust authorities, calculated the damage—a total of Rs 2 million had to be spent, to cover parts of the bridge with fibreglass, to avoid corrosion due to spitting.
Spitting remains the biggest threat to this bridge, and a 2013 report in The Guardian mentions the bridge’s Chief Engineer, AK Mehra, who said that the slaked lime and paraffin in the poisonous spit are highly corrosive. In some areas, the steel pillars have been damaged by as much as 60 percent.
During World War II, when Kolkata was under attack, worried citizens, with a bag full of Vaseline, and bandages, would run to air-raid shelters, after safely hiding their earthen jars which contained their drinking water supply.
Those citizens if alive today, would surely be surprised when they realise the iconic Howrah Bridge which survived the Japanese bombing might not survive the Indian habit of spitting.
அஃது ஒரு காட்டுவழிப் பாதை. அந்தப் பாதையில் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தார் ஃப்ளெமிங் என்ற விவசாயி. எல்லா மனிதருக்கும் சோறுபோடும் விவசாயியின் நிலைமை என்பது காலம் முழுவதும் காட்டுவழிப் பயணத்தையும், நடைப்பயணத்தையும் கொண்டதாகத்தானே இருக்கும். அதுதான் விவசாயியின் தலைவிதி என்று எழுதியிருக்கும்போது யாரால் அதை மாற்ற முடியும்?
ஃப்ளெமிங்கின் பயணமும் அதுதான்… அவர் சென்றுகொண்டிருந்த அந்தக் காட்டுவழிப் பாதையில் ஒரு சதுப்பு நிலத்தின் புதைகுழியில் பணக்காரச் சிறுவன் ஒருவன் சிக்கிக்கொண்டு உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்தான். ஆம், இன்றைய விவசாயிகள் சிக்கியிருக்கும் புதைகுழிகளைப்போலவே அவனும் நன்றாகச் சிக்கியிருந்தான். அதைப் பார்த்த ஃப்ளெமிங், பதறியடித்தபடியே அங்கு ஓடினார். காயம்பட்டவர்களுக்குத்தானே வலியின் அருமை புரியும்; கல்லடிப்பட்டவர்களுக்குத்தானே வேதனை தெரியும். எப்போதும் விவசாயிகள் தங்கள் உயிரைப்பற்றிக் கவலைப்படுவதில்லை. அதனால்தான் இன்று விவசாயிகளின் தற்கொலைகள் அதிகரிக்கின்றன.
ஃப்ளெமிங்கும் அந்த எண்ணத்தில்தான் அந்தச் சிறுவனைக் காப்பாற்ற ஓடினார்; தன்னால் முடிந்த உதவியைச் செய்து அந்தச் சிறுவனைக் காப்பாற்றினார். ஓர் உயிரை மீட்ட சந்தோஷத்தில் அவருடைய மனம் சிறகடித்தது. அதிலும், நாளைய உலகத்தை மாற்றப் பிறந்த ஒரு குழந்தையின் உயிரைக் காப்பாற்றியதில் அவ்வளவு மகிழ்ச்சியடைந்தார். இதனையறிந்து அந்தச் சிறுவனின் தந்தை பதறிப்போய் ஓடிவந்தார். பையனைக் கண்ட சந்தோஷத்தில் அவரும் அமைதியானார்.
பிறகு, சுயநினைவுக்கு வந்த சிறுவனின் தந்தை… ஃப்ளெமிங்கிடம், “என் மகனைக் காப்பாற்றிய உங்களுக்கு எவ்வளவு பணம் வேண்டும்… எவ்வளவு கேட்டாலும் தருகிறேன்; வாங்கிக்கொள்ளுங்கள்” என்கிறார் மிகவும் பரிதாபமாக. பசியுடனும், பட்டினியுடனும் வாழும் விவசாயிக்கு இருக்கும் மற்றொரு குணம் நேர்மைதானே; உதவி செய்வதற்கு பணம் எதற்கு என்ற எண்ணத்தில் வாங்க மறுக்கிறார் ஃப்ளெமிங். ஆனாலும், அந்தப் பணக்காரத் தந்தை விடுவதாக இல்லை. தொடர்ந்து வற்புறுத்துகிறார். ஒருவழியாகப் பணத்தை வாங்காமல் வேறொரு கோரிக்கையை அவரிடம் வைக்கிறார் ஃப்ளெமிங்.
“தன் மகனைப் படிக்கவைத்து நல்ல நிலைக்குக் கொண்டு வாருங்கள்” என்பதே அந்தக் கோரிக்கை. ஒப்புக்கொள்கிறார் பணக்காரர். அவருடைய உதவியால் ஃப்ளெமிங்கின் மகன் நன்றாகப் படித்து, பின்னாளில் மருத்துவராகிறார்; மருத்துவத் துறையில் ‘பென்சிலின்’ என்ற மருந்தைக் கண்டுபிடிக்கிறார்; அவர் (அலெக்சாண்டர் ஃப்ளெமிங்) கண்டுபிடித்த அந்த மருந்துமூலம் நிமோனியா காய்ச்சல் மூலம் பாதிக்கப்பட்ட ஒருவரைக் காப்பாற்றுகிறார். அவரும் உயிர் பிழைக்கிறார். அப்படி உயிர் பிழைத்தவர் வேறு யாரும் அல்ல… முன்பு, புதைகுழியில் சிக்கிய அதே பணக்காரச் சிறுவன்தான். முதலில் விவசாயி மூலம் காப்பாற்றப்பட்ட அந்த நபர், இப்போது விவசாயியின் மகன் மூலம் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கிறார். ஆனால், இன்றோ அரசும் விவசாயிகளைக் காப்பாற்றுவதாக இல்லை; விவசாயிகளும் மற்றவர்களைக் காப்பாற்றும் நிலையிலும் இல்லை. இப்படி விவசாயக் குடும்பத்தின் மூலம் இரண்டு முறை காப்பாற்றப்பட்ட அந்த நபர்தான் பின்னாளில் இங்கிலாந்தில் பிரதமராக இருந்த வின்ஸ்டன் சர்ச்சில்.
“நம்பிக்கை இல்லாதவன் ஒவ்வொரு வாய்ப்பிலும் உள்ள கஷ்டத்தைக் காண்கிறான்; நம்பிக்கை உள்ளவன் ஒவ்வொரு கஷ்டத்திலும் உள்ள வாய்ப்பைக் காண்கிறான்” என்ற நம்பிக்கை விதையை இங்கிலாந்து நாட்டு மக்கள் மனதில் விதைத்து அவர்களுடைய நட்சத்திரமாக ஜொலித்தவர் சர்ச்சில். அவர், ஒருமுறை முக்கியமான வேலையில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்தபோது… அவருடைய மருமகன், “உலகிலேயே மிகப்பெரிய ராஜதந்திரி யார்” என்று வினவுகிறார். தன் மருமகன் எந்த நேரமும் எதையாவது பேசிக்கொண்டே இருக்கும் இயல்புடையவர் என்பதை நன்றாகத் தெரிந்துவைத்திருந்த சர்ச்சில், மருமகன் கேட்ட கேள்விக்கு “முசோலினி” என்று பதில் சொல்கிறார். ஆச்சர்யமுற்ற மருமகன், “என்ன இப்படிச் சொல்லிவிட்டீர்கள்… அப்படியென்றால், நீங்கள் தாழ்ந்தவரா” என்று மறுபடியும் வினா தொடுக்கிறார். அதற்கு சர்ச்சில், “தொணத்தொணவென்று எப்போதும் பேசிக்கொண்டிருந்த அவருடைய மருமகனைச் சுட்டுக்கொன்றார் முசோலினி. என்னால் அப்படிச் செய்ய முடியவில்லையே” என்று அமைதியாகப் பதில் சொன்னாராம்.
பேச்சாளர்; எழுத்தாளர்; ஓவியர்; பத்திரிகையாளர்; போர் வீரர்; அமைச்சர்; பிரதமர் எனப் பன்முகங்களைக் கொண்ட வின்ஸ்டன் சர்ச்சில், இரண்டாம் உலகப்போரில் இங்கிலாந்தின் பெருமையை உலகறியச் செய்தவர். “வெற்றி என்பது இறுதியானது அல்ல… தோல்வி என்பது மரணத்துக்குரிய செயல் அல்ல… அதுவே, வெற்றிகளின் எண்ணிக்கையைத் தொடர்வதற்கான துணிவாகும்” என்று சொன்ன இங்கிலாந்தின் பிதாமகன் சர்ச்சிலின் நினைவு தினம் இன்று.
The sun is the hottest when the clock strikes one in the small town of Seringapatam, not far from the city of Mysore, in present day Karnataka, a state in India. Colonel Arthur Wellesley, who was leading two army units of the British East India Company, knew that the defenders of the fortress of Seringapatam would be taking a break for refreshment at this hour. That’s when he planned to strike.
The date was May 4, 1799—the final day of the final confrontation between the British East India Company and the Kingdom of Mysore led by the strong and assertive Tipu Sultan. At the scheduled hour, seventy-six men dashed across the four-feet-deep river Cauvery and in only sixteen minutes had scaled the ramparts and stormed into the fort. The defenders, taken by surprise, were quickly subdued and in two hours the fort had fallen completely. Later, in a choked tunnel-like passage in the interior of the fort, the
bullet riddled body of Tipu Sultan, “the Tiger of Mysore” was found.
Photo credit: Victoria and Albert Museum
The victorious troops then proceeded to raid the royal treasury and over the next few weeks systematically emptied it, sharing the loot among the British army. Some time later, a curious object was discovered in the music room of the palace. It was a large wooden musical automata depicting a tiger mauling a man in European clothing. The man, which is nearly life-size, lies on his back while the tiger sinks its teeth into his neck. There is a crank protruding from the side of the tiger. When it’s turned, a hidden mechanism causes the man’s arm to go up and down, while a set of bellows inside causes the animal to growl and the man to emit distressing cries of agony. A flap on the tiger’s body can be opened to reveal a small organ and a keyboard capable of playing 18 notes.
Tipu Sultan’s mechanical tiger—known as Tipu’s Tiger— was a clear representation of his hostility towards the British—a feeling that he shared with his father, Hyder Ali, since his childhood. Hyder Ali regarded the British as their sworn enemy as they prevented Hyder from expanding his kingdom, and Tipu grew up with violently anti-British feelings. In 1792, when Tipu Sultan was forced to concede half of Mysore’s territories along with a large financial tribute to the British after the defeat at the Third Anglo-Mysore War, he had this machine built.
Tipu Sultan’s personal emblem was the tiger. The tiger motif was visible throughout his palace—on his throne, on his weapons and armor; the tiger stripe motif was painted on walls and used in uniforms; he even kept live tigers in his palace. Even his nickname that he adopted for himself was “the Tiger of Mysore”. Tipu’s Tiger, hence, was a symbolic representation of his desire to triumph over the British. It’s believed that the Sultan had frequently amused himself by playing with the instrument’s crank and hearing the distressing cries of the victim.
Understandably, the British were not amused. When they discovered the “contrived machine”, the Governor General of the East India Company wrote a memorandum calling it a “memorial of the arrogance and barbarous cruelty of Tipu Sultan” and “another proof of the deep hate, and extreme loathing” the Sultan had towards the English.
For a while, Tipu’s Tiger was displayed in the reading-room of the East India Company Museum and Library in London where it became very popular, especially since anybody could walk up to the machine and hand-crank it to hear the wailing and the grunting. The handle couldn’t take the abuse for long and it broke a few years later, to the great relief of the students using the reading-room in which the tiger was displayed.
In 1880, the tiger was acquired by the Victoria and Albert Museum in London. Since then, it has been one of the most popular exhibits in the museum and a “must-see”, although it’s too fragile now and cannot be operated. During the Second World War, the roof above the museum came crashing down and broke the tiger into several hundred pieces. After the war, the tiger was carefully pieced together, but it no longer works.
In recent times, Tipu’s Tiger has formed an essential part of museum exhibitions exploring the subject of Indian resistance to British rule, as well as British prejudice and imperial aggression. Tipu’s Tiger appears in various forms of memorabilia in the museum shops as postcards, model kits and stuffed toys.
Take off with Natarajan 
