Attitude

Meet the Ex-IAS Officer Who Left America to Head the Swachh Bharat Mission…

natarajanLeave a comment

 

The Swachh Bharat Abhiyan (Clean India Mission) promised to bring open defecation in India down to zero, and the government had also guaranteed that it would build enough toilets in every village and city to completely eradicate the problem of open defecation.

Many of us will agree that open defecation leads to the proliferation of diseases, and it is thus, advisable, to make India completely open-defecation free.

However, one man working for the Swachh Bharat Mission knows that the subject of open-defecation is not as black and white as it seems. For many, it is a part of their lifestyle, that they cannot change overnight. The problem of maintaining toilets that were built by the authorities also keeps people outside the washroom walls.

Meet Parameswaran Iyer, a former IAS (Indian Administrative Service) officer who currently leads the Swachh Bharat Mission  

 

 

 

 

 

 

 

Mr Iyer had worked with World Bank from April 1998 to September 2007 in Hanoi, Vietnam. From 2012 onwards he was the lead water and sanitation specialist for the World Bank and was instrumental in bringing two leading programmes on the ground there.

Before taking up a specialisation in Vietnam, Mr Iyer had also worked in Washington on Egypt and Lebanon and in the Bank’s Water Anchor.

When he realised that he had to accept that many people prefer to defecate in the open rather than in toilets, Mr Iyer brought his experience in Vietnam to practical use. In 2014, he had written about the need for behaviour change before a lifestyle change, on the World Bank’s site.

“The biggest lesson learned so far in Vietnam, and other countries is that eliminating open defecation is not driven by the construction of toilets.

It is driven by changing the behaviour at the community level based on quality, evidence-based interventions. What is also clear is that approaches must be tailored to be the specific context with careful consideration of local factors such as ethnicity,” he wrote.

Mr Iyer’s experience with the World Bank, across several countries, will certainly help India, to go a step further in the cleanliness mission.

This is a rare case of the Indian government appointing an IAS officer working with the World Bank for their initiative, and Mr Iyer has certainly upped the hopes of Indian citizens. He was appointed as Union Secretary for the Ministry of Drinking Water and Sanitation in 2017 on a two-year contract basis.

A senior government official told Livemint, “It is clear from the two-year fixed contract, that the government has decided to give him a free hand to steer the programme. It also gives a clear signal that if the government does not get the desired results from the internal talent pool, it will not hesitate in getting them from outside.”

With a combined experience of about two decades in this sector, Parameswaran is sure to be a beaming light of hope for the dream of a clean India!

Featured image source: Twitter.

Source….Tanvi Patel  in http://www.the betterindia.com

Natarajan

 

Advertisements

How Sivalingam battled pain to snatch another C’wealth gold….

natarajanLeave a comment

‘I had no hopes of winning a medal after I injured my thighs during the National Championships while attempting 194 kg in clean and jerk. ‘

‘Even now I am competing at less than ideal fitness, but I am glad that was enough to get me a gold.’                                                                                                                                       

Defending champion Sathish Sivalingam (77 kg) claimed India’s third gold medal at the Commonwealth Games on Saturday, emerging triumphant despite having given up podium hopes after his injured thighs made even routine things like sitting painful.

The 25-year-old Indian lifted a total 317 kg (144+173) and was so ahead in the competition that he forfeited his final clean and jerk lift.

“I had no hopes of winning a medal after I injured my thighs during the National Championships while attempting 194 kg in clean and jerk. It’s a quadriceps problem; even now I am competing at less than ideal fitness, but I am glad that was enough to get me a gold,” said Sathish, after the medal presentation ceremony during which he was accorded a warm applause from the packed arena.

“I was in so much pain that even sitting was very painful for me. Everyone took care of me, gave me hope but I was not very confident. I had not trained that hard and my body was not at its best, and so how could I hope for a medal,” added the Tamil Nadu lifter.

GOLD COAST, AUSTRALIA – APRIL 07: Gold medalist Sathish Kumar Sivalingam of India poses during the medal ceremony for the Men’s 77kg Weightlifting Final on day three of the Gold Coast 2018 Commonwealth Games at Carrara Sports and Leisure Centre on April 7, 2018 on the Gold Coast, Australia. (Photo by Mark Metcalfe/Getty Images)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

It was a fascinating contest of one-upmanship between Sathish and eventual silver-medallist Jack Oliver of England in the snatch competition.

The two kept upping the weights before their attempts but Oliver kept his nose ahead at the end of snatch as he lifted 145 kg in his second attempt. It was a kilogram more than Satish’s final attempt.

However, Satish had the last laugh in clean and jerk after Oliver failed two attempts of 171kg and settled for a total of 312 kg (145+167).

The bronze medal went to Australian showman Francois Etoundi, who lifted 305 kg (136+169) and collapsed clutching his injured shoulder after his final lift.

“I got lucky there, had he (Oliver) not dropped those weights, I would have had to go higher and I am not sure how my body would have taken that. I am quite relieved actually.”

At the 2014 Commonwealth Games, Sathish won the gold medal with 149 kg snatch and 179 kg clean and jerk lifts, totalling 328 kg. His lift of 149 kg in snatch continues to be the Games record.

“I didn’t want to touch that level because I still need to undergo rehabilitation. The fact that the access to our physio was limited made it all the more difficult. I just hope that we get a physio with us at the Asian Games,” said Sathish, once again highlighting the problems the weightlifters are facing due to the lack of accessibility of their physios in the competition area.

Sathish is also the reigning Commonwealth Championships gold-medallist.

“I hope to do even better in the Asian Games because there is a gap now. Earlier, the Asian Games used to come within 20-25 days of the Commonwealth Games, which didn’t give us enough time to prepare. But this time I have got time to prepare and be fully fit now,” he said.

Tags: Jack Oliver, Kumar Sivalingam, Sathish Sivalingam, Francois Etoundi, IMAGE

Source:   www.rediff.com

Natarajan

வாரம் ஒரு கவிதை …” நிழலில் தேடிய நிஜம் “

natarajanLeave a comment

 

நிழலில் தேடிய நிஜம்
…………………
நிழல் என்றும் ஆகாது நிஜம் !
பதவியும் பணமும் வெறும் நிழல்தானே !
அந்த நிழலில் தேட வேண்டும்
நிஜம் என்ன என்பதை ?
நிழலில் தேட தேட நிஜம்
என்ன என்று புரியும் !
நிழல் நிஜம் ஆகாது
என்னும் உண்மையும் தன்னால்
தெரியும் !
நிழல் எல்லாம் நிஜம் என்று
நம்பினால் நிஜம் என்ன என்று
தெரியாது கண்ணுக்கு !
நிஜத்தை தொலைத்து விட்டு
இல்லாத நிழலில் தேட முடியுமா
நிஜம் எங்கே என்று ?
K.Natarajan  in http://www.dinamani.com
Dated 8th April 2018

Meet Gururaja…CWG 2018 Medallist…

natarajanLeave a comment

‘His victory is our victory,” said his family as they watched him bag the silver medal in weightlifting, in Australia.

 

 

 

 

 

 

 

 

At 7.30 am on Thursday morning all eyes in the Poojary household in Vanse, a tiny village near Kundapur in Karnataka, were glued to the television.

One of their own, Gururaja Poojary, was taking part in the men’s 56-kg weightlifting competition in the 2018 Commonwealth Games in Australia. After failing to lift the weight of 138 kg in his first two attempts, it appeared as if Gururaja’s medal prospects were slipping away

The 25-year old weightlifter, however, was the very picture of strength in his final attempt to take his final tally to 249 kg and clinch the silver medal.

This medal in the Gold Coast is not only Gururaja’s first taste of success on the international stage right on his debut, but is also the product of a journey where he overcame poverty and personal setbacks to reach where he is.

But for his family members, it came as no surprise.

He comes from a sporting family – all five of his brothers dabbled in Kabaddi and were athletes. “But it was Gururaj who was always going to achieve his dream,” says Manohar Poojary, Gururaja’s elder brother.

Gururaja’s father, Mahabala Poojary, is a goods-truck driver, who struggled to make ends meet to take care of his six sons. “Poverty is something we have lived in all our life. If we were a little bit well-off financially or received the necessary support and encouragement, maybe all of my sons could have made our country proud,” says Mahabala, speaking after his son’s success in Australia.

But due to poverty and unforeseen circumstances at home, Gururaja’s older brothers – Mohan, Manohar, Udaya and Rajendra – had to drop out of school and, with that, from sports. Only Gururaja and his youngest brother, Rajesh, completed their studies amongst the six sons.

His mother, Padhu Poojarthi, is a homemaker.

But his family was not willing to let Gururaja tread the same path. “Our father worked extra hard to ensure that Gururaja strove to achieve his dream. Seeing my father’s and brother’s struggles, even we chipped-in, taking on extra work to help in whatever way we could. Today, his victory is as much our victory,” says Manohar.

While studying at Sri Dharmastala Manjunatheshwara (SDM) College in Ujire, in Dakshina Kannada, Gururaja was looking for a wrestling coach rather than a weightlifting one. This was around the time Sushil Kumar had won his first Olympic medal in wrestling in 2008. While his search for a wrestling coach proved to be fruitless, he met powerlifters at the local gym and was soon representing his college in powerlifting.

It was here he met his coach Rajendra Prasad, who gave him his first lessons in weightlifting.”I still remember, in 2011, Gururaja was a young boy who had just joined a graduation course. He was a Kabaddi player and a wrestler, and did not have any idea about powerlifting. We selected him for the club and, seeing his talent, guided him in powerlifting,” says Rajendra Prasad, who works as a coach at the SDM Sports Club.

He added that Gururaja was proficient at the University level and even broke a record set by him in 1999 by lifting 193 kg (total in snatch and knee jerk) in 2012. He improved to 243 kg in 2015, a record which still stands to this day.

It was only in 2013 that he became a national-level athlete and in 2014, after a gold medal at the national-level, he started becoming a serious contender for a Commonwealth Games berth.

With his superlative rise in the sport, Gururaja also enrolled in the Indian Air Force three years ago, after which the Air Force took care of all the training expenses. “Until then, it was the family, college-mates and generous philanthropists who gave wings to his dream, hoping he would bring glory to the region,” says Manohar.

By the time the financial strain on his family was eased, 25-year-old Gururaja was ready to take on the world stage.

With the win in Australia, he has now vaulted straight into the national limelight and Pramod Madhwaraj, Karnataka Minister for Youth, Fisheries and Sport, who also hails from Udupi, said that Gururaja is likely to get a government job as a group-B officer and also a cash prize for his achievements.

When TNM caught up with Gururaja, he was, understandably, elated. “I am very happy that I have represented India in the Commonwealth Games and won the first silver medal for India (this year). This is my first Commonwealth Games and I want to thank my parents, family, my weightlifting coach Rajendra Prasad, SDM institution and everyone from my village who supported me,” he says.

His family members, who were nervously watching from home, was over the moon. Although his mother says she doesn’t quite understand the world of sport, she adds she is overwhelmed by the media visits.

But Gururaja’s family was quick to add that the journey is still not over. “We want him to make our country proud. Our biggest dream is that he participates and wins in the Olympics,” says Mahabala.

There is still some way to go before Gururaja can qualify for the Olympics. His final tally of 249 kgs will have to improve closer to 300 kgs. But throughout his journey, he has broken barriers and after his latest success in Australia, Gururaja will no doubt be willing to go the mile to chase his Olympic dream.

Source…….Harsha Raja Gatty and Prajwal Bhat in https://www.thenewsminute.com

Natarajan

ஒழுக்கத்திற்கு வழிகாட்டும் தாத்தா…

natarajanLeave a comment

 

 

 

 

 

 

 

 

தாத்தா ஒருவரால் தான் குடும்பத்தில் எல்லோரையும் மன்னிக்க, கண்டிக்க ஏன்… தண்டிக்கவும் முடியும். வானளாவிய குடும்ப அதிகாரம் படைத்திருந்த தாத்தா இப்போது எங்கே?

தாத்தா, பாட்டி உறவு தாமரை இலை மேல் தண்ணீர் போல ஒட்டாமல் போனதால் தான் இன்றைய பல குடும்பங்கள் சுக்கு நுாறாய் உடைந்து, சிதறிப் போயிருக்கின்றன. வீட்டில் சாப்பிடாமல், நாக்கில் ருசியின்றி கிடக்கும் குழந்தைகளை, மருமகளிடம் திட்டு வாங்கினாலும் பரவாயில்லை என்று ஓட்டலுக்கு கூட்டிச்சென்று புரோட்டா, ஸ்பெஷல் தோசை, ஐஸ்கிரீம் என வாங்கி கொடுத்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த நாட்கள் என்ன… காய்ச்சலோ, வயிற்று போக்கோ வண்டி கட்டிக்கொண்டு முதல் ஆளாய் டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு, பெரிய டாக்டரை பார்க்க அழைத்து போகும் உத்வேகம் என்ன… அந்த தாத்தாக்கள் எங்கே?

கயிற்று கட்டிலில் நிலாவை காட்டிக்கொண்டே காற்றோட்டத்துடன் கதை சொல்லும் பக்குவம் என்ன… அவை எல்லாம் இந்த காலத்து குழந்தைகளுக்கு கிடைக்காத பாசபிணைப்பு காலங்கள்.

தாத்தாவின் அதிகாரம்:
தாத்தா கையில் தான் வீட்டின் சாவிக் கொத்து இருக்கும். கல்யாண நாளில் திடீரென ஒரு பெரும் தொகையை மருமகளிடம் கொடுத்து, பிடித்த நகை வாங்கிக்கொள்ளம்மா என்று குடும்ப சக்கரத்தை பக்குவமாக நகர்த்தி செல்லும் தாத்தாக்கள் இல்லாததால் பல குடும்பங்கள் தடம் புரண்டு கிடக்கின்றன. வீட்டிற்கு யாராவது புதிய ஆள் வந்தாலோ, ஆண் குரல் கேட்டாலோ யாரு என சத்தமாக கர்ஜிக்கும் குரலில் எதிராளி சற்று ஆடிப்போய் விடுவார்.

குழந்தைகளை முதல் நாள் பள்ளியில் கொண்டுபோய் விடுவதிலிருந்து, மருமகளை அடுத்த பிரசவத்துக்கு ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கும் வரை தாத்தா தானாகவே இழுத்து போட்டுக்கொண்டு செய்யும் வேலைகளை இப்பொழுது செய்ய யாரும் இல்லை. ஆட்டோக்காரர், கால் டாக்சிகாரர்கள் அந்த பணியை செய்ய வேண்டிய நிலை. இதுவேதனையானது மட்டுமல்ல மூத்த உறவுகளை உதறிய பாவத்தின் தண்டனை தான்.

ஒழுக்கத்தின் அடையாளம்:
தாத்தா வீட்டில் இருந்ததால் பெரும்பாலான குடும்பங்களில் ஆண்கள் மது அருந்துவதையும், புகை பிடித்தலையும் தவிர்த்தார்கள். லேட்டாக வீட்டிற்கு வந்தால், கதவை தட்டியவுடன் முதல் ஆளாய் கதவை திறந்து ‘ஏன்டா லேட்’ என மகனையும், பேரனையும் அதிகாரத்துடன் கேட்கும் உரிமை தாத்தாவிற்கு மட்டும் தான் இருந்தது. அந்த உரிமையை பறித்ததால் இன்று வீட்டிற்கு ஒன்றிரண்டு ‘குடிமகன்கள்’முளைத்துவிட்டனர்.

பாடம் சொல்லி கொடுப்பதாகட்டும், வாத்தியாரிடம் சென்று ‘படிக்கலைனா நல்லா அடிங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு, பேரன் போன பின்பு ‘அடிச்சு கிடிச்சுப்புடாதீங்க; ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன்,” என்று மறுநிமிடமே வாத்தியாரிடம் மல்லுகட்டும் அந்த தாத்தாவின் அன்புக்கு ஈடு இணையே இல்லை. குழந்தை பருவத்தில் உண்டியல் தான் தாத்தா கொடுக்கும் முதல் பரிசு. சேமிப்பு பழக்கத்தை முதல் காசு போட்டு தொடங்கி வைக்கும் தாத்தாக்கள் உண்டு. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போனா எனக்கு யாரு பொம்மை வாங்கித்தருவா? யாரு காசு கொடுப்பா?’ என விளையாட்டாய் கேட்கும் போதெல்லாம் சிரித்துக் கொண்டே ‘உன் கல்யாணத்தை பார்த்துட்டுதான்டா நான் சாவேன்’ என முத்தமிட்டவாறே சொல்லும் அந்த முதிய குழந்தை தாத்தா இப்போது இருப்பதெல்லாம் முதியோர் இல்லங்களில்.

முதுமையை போற்றுவோம்:
குடும்ப உறுப்பினர்களின் மூக்கணாங்கயிற்றை அதிகாரமாக கையில் வைத்திருந்த பல முதியவர்கள் இன்று முதியோர் இல்லங்களில் கட்டிப்போடப்பட்டிருக்கின்றனர். சமீபத்தில் ஒரு ஆதரவற்றோர் இல்லத்தில் எழுதிப்போட்டிருந்த வாசகம் நெஞ்சை உருக்கியது. ‘இது மனிதர்களை பார்க்க விலங்குகள் வந்து போகும் மனித காட்சி சாலை’. பல ஆயிரம் அர்த்தங்களை உள்ளடக்கிய வாசகம் இது. தங்கள் வீட்டின் முதியவர்களை முதியோர் இல்லங்களில் கொண்டுபோய்விடும் மகன்கள் அங்கு சொல்வதெல்லாம், ‘இங்கேயே ஏதும்ஆனா கூட பரவாயில்லை! நாங்க உங்களை ஏதும் சொல்லமாட்டோம். திரும்ப எங்க வீட்டுக்கு மட்டும் அனுப்பிவிடாதீங்க!’ குடும்ப உறவுகள் அந்நியமாகிப்போனதின் முதல் அபாயமே, வீட்டின் முதியோர் புறக்கணிப்பு தான்.

கேள்விக்குறி உறவுகள்:
தாத்தா பாட்டி உறவுகள் தற்போதைய குழந்தைகளுக்கு கிடைக்கிறதா என்றால் கேள்விக்குறிதான். தாத்தாக்கள் கிராமங்களில் தனியாக ரேடியோவோ, தொலைக்காட்சியோபார்த்து அன்றாட பொழுதை ஓட்டிக்கொண்டிருக்க, நகரத்து குழந்தைகள் பள்ளி, டியூஷன், டான்ஸ் என பிசியாக காலம் கழிக்க, என்றாவது வரும் தாத்தாவும் நகரத்து வீட்டில் தனியாகவே இருக்க, தாத்தா- குழந்தை உறவுப்பாலம் நுாலிழையில் தொங்கிக்கொண்டு இருக்கிறது. டிரங்கால் போட்டு கூடுதல் பணம் செலவு செய்து போனில் தாத்தாவிடம் நலம் விசாரித்த காலம் போய், இப்போது பணம், அலைபேசி, நேரம் இருந்தும் மனம் இல்லாமல் தாத்தாவுடன் போனில் பேசுவதையே தவிர்த்துவிட்டோம்.

தாயின் அன்பை போன்றே தாத்தாவின் அன்பும் ஈடு இணையற்றது. ‘தாத்தா நீ செத்துப்போயிட்டேன்னு சொல்லி இன்னிக்கு நான் லீவு போடப்போறேன்’ என்று பேரன் தாத்தாவை கிண்டல் செய்து ஓடுவதும், ‘இரு உன்னை உங்க வாத்தியார் கிட்ட சொல்லித்தரேன்’ என்று சொல்லி தாத்தா செல்லமாய் துரத்துவதும் இனி கிடைக்காத நாட்கள். எந்த ஒரு செயலையும் பக்குவமாய் அணுகி தீர்வு சொல்வது தாத்தாவின் கைவண்ணம். வயதும், அனுபவமும் தாத்தாவை பக்குவப்படுத்துகிறது. ஆனால், அந்த நிதானமும் பொறுமையும் இல்லாததால், இன்று இளைய தலைமுறை இயந்திர கதியாக இயங்குகிறது.

கோடையில் தாத்தா வீடு:
கோடை விடுமுறையில் தாத்தா வீட்டிற்கு கிராமத்திற்கு செல்வதை குழந்தை பருவத்தில் ரசிப்போம். தாத்தாவும், பாட்டியும் சேர்ந்து தலைக்கு நல்லெண்ணெய் தேய்த்து குளிப்பாட்டிவிடுவார்கள். மாலையில் வடை, இரவு சுடச்சுட தோசை சுட்டு கொடுப்பார்கள். திடீரென எல்லா குழந்தைகளுக்கும் விளக்கெண்ணெய் கொடுத்து பேதியாக்கி, வயிற்றை சுத்தம் செய்வார்கள். பள்ளி திறக்கும் முன்பாக சென்ட்ரப்பர், பென்சில், நான்கு வண்ண ரீபில் பேனா, புது ஜாமின்ட்ரி பாக்ஸ் என தாத்தா குழந்தைகளை கவனிக்கும் விதமே தனி தான். பெரியப்பா, பெரியம்மா, சித்தி, சித்தப்பா, மாமா, அத்தை என சம உறவுகளோடு கிராமத்து வீட்டில் குழந்தைகளாக ஆட்டம் போட்ட நாட்கள், குளத்திலும், கண்மாயிலும் நீச்சல் கற்றுக் கொண்டு நாட்கள், பம்புசெட்டில் குளித்தநாட்கள், கோடை மழையில் நனைந்தவாறே கிராமத்து வீட்டு முற்றத்தில் குதித்த நாட்கள் இன்றும் ரம்யமானவை. அந்த நாட்களின் பாசப்பிணைப்பு தான் இன்றும் நம்மை நமது சொந்தங்களோடு இணைத்து வைத்திருக்கிறது.

குடும்ப உறவுகள் அறுந்து போகாமல், நேசங்களும், பாசங்களும் விரிசல் விடாமல் ஆண்டுதோறும் புதுப்பித்து கொண்டிருந்த ஒரே உறவு தாத்தா தான். டேய் என்ற தாத்தாவின் கம்பீரக்குரலுக்கு அப்பா, பெரியப்பா, சித்தப்பா, மாமா, அண்ணன், தம்பி என அத்தனை பேரும் சர்வநாடியெல்லாம் அடங்கி பதுங்கி இருந்த காலம் மறக்க முடியாதவை. தாத்தாவின் குரலுக்கு ஆதரவாய் புதிதாய் வந்த மருமகள்களும் இணைந்து போய், கூட்டுக்குடும்ப உறவுகளும், வரவுகளும் சங்கமிக்கும் கோடை விடுமுறை இப்போது டியூசன், இசை, நடன பயிற்சி என்று தடம் புரண்டு போய்விட்டது. 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் குழந்தைகளுக்கு மே மாதத்தில் கிராமத்துவீட்டில் கிடைத்தது எல்லாமே தாத்தாவின் அன்பு அரவணைப்பு தான்.

இழந்துவிட்ட நமது கலாசார உறவு மேம்பாட்டுக்கு குழந்தைகளை கோடை விடுமுறைக்கு தாத்தா வீட்டிற்கு அழைத்து போவோம். ஒதுக்கப்பட்ட முதிய உறவுகளிடம் அன்பு கேட்டு தஞ்சம் புகுவோம். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு தாத்தாக்களை நீங்கள் அடையாளம் காட்டுங்கள். பேரக்குழந்தைகள் தாத்தா உறவை கற்றுக்கொள்ளும் மே மாதம், கோடை விடுமுறையில் தாத்தாவிடம் சங்கமிப்போம். கொடுப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை என்றாலும் தன் நடுங்கும் கரங்களால் தங்கள் பேரக்குழந்தைகளை வாஞ்சையுடன் தாத்தாக்கள் தடவி, வருடும் போது இருக்கும் அன்பு எதற்கும் ஈடாகாது. உறவின் ஆழத்தையும், அன்பின் விளிம்பையும் குழந்தைகள் உணரும் தருணம் அது.

-ஜெ.ஜெயவெங்கடேஷ்சித்த மருத்துவர், மதுரை

98421 67567

Source….www.dinamalar.com

This 69 year old Man has helped start free Libraries across Chennai , and YOU can too !

natarajanLeave a comment

No membership, no one to supervise, and no last date to return books: Mahendra Kumar’s libraries run on no rules, and plenty of goodwill.

Chennai-based Mahendra Kumar speaks about reading and books with reverence and passion. “It is a character-building activity,” he says earnestly.

In April 2015, he decided to do something which he hoped would encourage people to read: He opened a library in Thirumullaivoyal, Chennai.

It wasn’t just your run-of-the-mill library. The most unique part about it wasn’t even that it was set up in a cement shop, where 69-year-old Mahendra shared a table with the shopkeeper.

What truly set it apart was there was no membership fee, no register to keep track. Literally anyone could walk in, pick up one of the 20 books, and take it home. They could return it whenever they wanted.   

This was the first Read and Return Free Library (RFL). Now, Mahendra says that there are 66 of them across TN, and a few other states, with 10,000 books in all.

His first library in Thirumillaivoyal has now expanded to three cupboards, which he keeps outside his house,bursting with books. It stands completely unmanned.

“I could have kept a register perhaps, where people could sign with the book they were taking,” he adds as an afterthought. But Mahendra snaps out of it the very next moment. “I wanted no protocols, no control. Just people free to read and return books, as per their conscience.”

Encouraging others

Presently, there are 48 RFL libraries in Chennai alone. The others are in Nilgiris, Coimbatore, Aurangabad and Mumbai.

But setting these up has not been an easy task. Unable to travel to these places himself, Mahendra would try to convince others to start such libraries.

“I would sometimes see contact numbers in books. Someone who has written an introduction or a foreword – I’d try to find their numbers. I would try to convince them then to start this in their locality. And I would send whatever little money I could to help them,” Mahendra shares.

One such person he convinced was a former classmate of his, Captain R Venkataraman, who started a RFL library in T Nagar, Chennai, in 2016.

“But there are only so many friends or family members who can be convinced,” Mahendra says. “If there are 66 libraries today, you can assume I made 6,000 calls for them.”

Not as easy as it seems

In the past two years, RFL libraries have sprung up in many different places – gated communities, railway stations, hospitals and even a barber shop.

RFL at a Railway Station….

Mahendra is reluctant to share that this has required a considerable amount of legwork and resources from him. He believes it will discourage people, and make them wary of starting more RFLs.

“When people initially came to know about the concept, they wanted to donate books. So I would speak to a few of them, start at 5 am in the morning, make a round with multiple stops and come back with a car full of books,” he recounts. “Sometimes, I would sleep in the car because I’d get tired.”

The problem was that everyone wanted to donate books, but no one wanted to start the library. “Sometimes, people seemed on board with the idea, but they don’t really follow it up with action. I have been wanting to start one RFL library in Bengaluru as well, and got a volunteer too. But they have not really taken it forward after that.”

Mahendra says that he is ready to send some books, and whatever token amount he can from his pocket to help them get started, if only people volunteer.

He also mentions that he is grateful for his wife, who has never raised an objection against him going around the city at odd hours to collect books, and spending money for the RFLs.

Helping students

Mahendra put together the RFL website in 2016. While he is not very familiar with the internet, he says that he somehow learnt some basics and put it together. “The logo looks very childish, no? I made it on Microsoft Paint,” he says, sounding anxious.

The sole purpose for starting the website, he says, is to promote something called ‘Students Corner’.

It allows students to post requirements for second-hand course books, as well as if they have books to donate. Once they fill a form under that section on the site, other students can see it and get in touch. The donor can either mail the books or have them collected by the recipient, as per convenience.

However, Mahendra rues that this has not become as popular as he would have liked it to be.

He also wishes for more people to start RFLs in their localities. “But, it is quite simple really. You just have to see it from time to time to ensure that the infrastructure, wherever you’ve put it, is okay. You can also start it, madam!” he says, cheerfully.

Source…..Geetika Mantri in https://www.thenewsminute.com/

Natarajan

வாரம் ஒரு கவிதை …” இரை தேடும் பறவை “

natarajanLeave a comment

 

இரை தேடும் பறவை
——————-
இரை  தேடும்  பறவைக்கு
இலக்கு ஒன்றே ஒன்று என்றும் !
இங்கும் அங்கும் அலைந்தாலும் தன்
இலக்கு என்ன என்று அது  மறக்காதே !
அங்கும் இங்கும் அலையும்
மனிதன் மனது மட்டும் தனக்கு
தினம் இரை வழங்கும் இறைவன் யார் ,
எங்கே என்று இன்னும் தேடுவது ஏன் ?
இரை தேடும் பறவையிடம் இறை
தேடும் மனிதன் கற்க வேண்டும் பாடம் !
K.Natarajan
in http://www.dinamani.com dated 25th March 2018